Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

rozumiemy to jako niechęć
cos się nie podoba
zgubna logika
oparta na subiektywiźmie i bólu
bóg radości cierpi
znika niebo
pożyczają od sąsiadów
Tesla czy Rotschild
bo przecież nie Hitler
jak byc boskim ciałem?
jak nie dac się porwac szaleństwu
kto zna równowągę która w nas jest od zawsze
a kto myśli że jest drapieżnikiem
serce nie chce zniewolenia
serce chce oddychać nie konać

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



podoba, skojarzył takie fragmenty jednego wiersza:
...poeta umiera zadając pytania
pójdę w koło pomilczę coś mądrego...

drapieżnik lepszy od jelenia, się nie boi np. naiwności, stykania jej z szaleństwem...a technicznie, wiele pytań a tylko jeden znak, albo cała interpunkcja, albo żadna, brakuje mi jakiegoś tekstowego oddechu, to zabiegi celowe? pozdrawiam
Opublikowano

Zamiast dyskutować o płci rogacizny - najeżdża się na "edytuj"- usuwa błędy i dalej można przejść do "adremu":-)

Czytam jakąś wyliczankę kłopotów. Jakieś pytania o sens tożsamości, o poziom normy psychicznej i, wreszcie - puenta dotycząca organu.

To nie jest dobra poezja. To w ogóle nie jest poezja. Przepraszam, ale tak ten sklejony tekst oceniam.

  • 3 lata później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Dwa słowa  - robi wrażenie  !
    • białe chmury  rozkołysane w niedopowiedzeniach  letniej pieśni   drobniutkie  kropelki na twarzy wrastają w nas słodyczą   ciemnoczerwonym rumieńcem jabłoni spartan w gęstniejącej koperkowej mgle    uspokajasz  szeptem motyla szum wiatru   jesień  z zawiązanymi oczami wierszem   i w zmechaconym  metaforami    swetrze  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Migrena Pięknie i wzruszająco.
    • Lato rozdarło się jak zardzewiała flaga. Nad morzem tańczyliśmy boso, piasek wbijał się w skórę jak tysiące igieł, czasem jak krwawiące ostrza. Twoje włosy były czarnym grzmotem wiatru, solą, co paliła w gardle jak rana. Kochałem cię jak pustynia ulewę, jak rekin krew, jak burza grzmot. Bez wahania. Bez litości. Do bólu. Aż woda stawała się winem, a słońce rozsadzało horyzont jak granat. Twoje ciało było oceanem, bez dna, bez brzegu, gdzie tonąłem i rodziłem się na nowo, w szepcie szaleństwa i przypływach ognia. Każdy dotyk jak rozcięcie, każdy pocałunek jak krzyk i krew w serce. A jednak pragnąłem więcej. Zawsze więcej. Bez końca więcej. Ale przyszła jesień – rdzawa, gnijąca, cicha jak dłoń trupa. Liście opadały jak spalone fotografie, a twoje oczy gasły, zamieniały się w popiół wspomnień. Został tylko szum fal, jak pusty śmiech Boga w pustej katedrze. Teraz siedzę sam, z piaskiem w oczach, z tęsknotą, co ma kształt noża wbitego po samą rękojeść. Palę wspomnienia jak suchą trawę, ale ogień nie grzeje, tylko dymi. A dym gryzie i dławi, jak imię, które wciąż słyszę w sobie - rozbitą butelkę na mieliźnie, z resztką soli na szkle, co pali jak dawna rana, echo, co nigdy nie wraca, lecz budzi widma wiatru, wycie psa przy torach, gdzie tory prowadzą w pustkę, morze, które zna i kocha tylko samotnych - a w ich sercach sieje burzę, co nigdy nie milknie.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...