Para

[Ania Bajorek]

Gdzie fale pieszczą pomału
Złocistych piasków gorąca
Tam osiem wilczych łap śladów
Błyszczy o wschodzie słońca

On futro ma gęste i czarne
Jej oczy koloru nieba
Idą, a lato upalne
Wielkie ich ciała ogrzewa

Na piasku stoi chatynka
I dziwnym, nieludzkim losem
Za wilczych łap kroków kilka
Trącają drzwi chatki nosem

Drzwi lekko skrzypną; otwarte
Drapieżne oczy zobaczą
Niemowlę w płaczu rozdarte
Leży na małym hamaku

Gdy wilcze języki grzeją
Dziecka rumiane policzki
Maleńkie usta się śmieją
W oczach wesołe płomyczki

Lecz ciepło ludzkiego ciała
Zwierzęce nozdrza już pieści
To matka na łożu ospała
Przeciera oczy niebieskie

Łono jej ciężkim brzemieniem
Gdyż dziecię nosi już nowe
Zasłania skarb swój ramieniem
Lecz na nic wysiłki owe

Wystarczy wilczy ruch jeden
Szczęk kłów wśród pustynnej głuszy
Krew dla nich powszednim chlebem,
Krzyk zaproszeniem do uczty

Od zdobyczy odrywa tę parę
Rozpaczliwy wrzask dziecinny
To krzyczy bezbronny malec
Naiwny; lecz jakże niewinny

Lecz wilcze języki ogrzeją
Dzieciątka rumiane policzki
Ponownie się usta zaśmieją
Znów w oczach wesołe płomyczki

[Nata_Kruk]

Z przyjemnością przeczytałam Twoją.. balladę.. Długa, ale treść intryguje, wciąga.. :)
W przedostatniej trochę załamało się w drugim wersie... tzn. mnie sią "połamało".
Pozdrawiam.

[Sylwester_Lasota]

fajna ballada :). początkowo raziły mnie inwersje, ale są do przeżycia :)
pozdrawiam i do poczytania :)

[Marek_Dziekan]

To żeś pojechała pani Aniu. Urocze, odebrałem pozytywnie.