Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

          Poprawka

 

nie skręcam bez powodu, umiem rozpoznać
ścieżki, tak trudno dzisiaj o dialog.
idziesz w przeciwnym kierunku, do mojego
nikt nie przykłada ucha, milknę w sobie.

szukam miejsc które wskażą falstart.

na drogach zarośniętych czasem chłód.
gdzieniegdzie maki tańczyły z wiatrem,
piach kaleczył powieki. na poboczu
łapię oddech, zabieram ciepło wschodom,
to nic że jeszcze szadź pod stopami.

 

 

 grudzień, 2012

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wiersz odrobinę dla mnie męczący. I chyba nie przez swą formę. Raczej, jeśli dobrze odczytuję, przez podejście autorki. A może skręć troszkę, poszukaj innego człowieka. Czy warto "wałkować" fatalizm. Szukanie wspólnych ścieżek może być OK, Pozdrawiam MM
Opublikowano

Marku, chyba nie "zamęczył" na amen.. ;) To tylko treść, piszesz autorki, bo napisała to kobieta, ale te słowa może
wypowiadać/napisać także mężczyzna, mało to wrażliwych...
Dziękuję za wizytę. Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


No tak, teraz o wschodzie raczej chłodno, ale wschód sam w sobie, emanuje ciepło, mam nadzieję, że z tym się zgodzisz.
A relacje.. wiele ich dookoła, wyłapuję co ciekawsze w "sieci" i opisuję, jak umiem. Wdzięczna za zaiteresowanie, w ogóle.. :)
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oczywiście, żę mógł. Wiersz jest ciężki bo odczuwam jak porusza ciężkie tematy. Nie przez warsztat literacki. Dla mnie trochę za smutny. Nawet wyjściu w impasu towarzyszy mało nadziei. Chyba, że źle go odczytuję ale taka jest moja interpretacja utworu.
Pozdrawiam ))) MM
Opublikowano

Nato, nieco mnie zastanawia sens przerzutni. Przyznam, że inaczej połamałabym wersy:

nie skręcam bez powodu
umiem rozpoznać ścieżki
tak trudno dzisiaj o dialog
idziesz w przeciwnym kierunku
nikt nie przykłada ucha milknę w sobie
szukam miejsc które wskażą falstart

na drogach zarośniętych czasem chłód
(gdzieniegdzie maki tańczyły z wiatrem
piach kaleczył powieki na poboczu)
łapię oddech zabieram ciepło wschodom
to nic że jeszcze szadź pod stopami


Jak widzisz, proponuję bez dopowiedzenia "od moich" i jedyny czas przeszły jako dygresję ujmuję w nawias.

Mam wrażenie, że jest czyściej i prościej.

Poza tym - podoba mi się.

Cieplutko,

Para:)

Opublikowano

Nato,
Wiersz rzeczywiście pozbawiony nadziei. Pierwsza zwrotka nabiera rozpędu (szukając miejsc i chyba ludzi) a druga mająca znaleźć wyjście z impasu, ale ten piach i zabieranie ciepła ( a gdzie oddawanie)?
Troszeczke przeszkadza mi pomieszanie czasów. Piszesz w czsie teraźniejszym , a zaraz potem w przeszłym i znów w teraźniejszym...
Ale przeczytałam z zaciekawieniem jako wierna czytelniczka, chociaz troszkę smutno tak przed Świętami.
Pozdrawiam ciepło
Lilka

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Anno, dziękuję, spore zmiany, "wyprostowałaś" pierwszą, nie zmieniając zapisu drugiej, nie jestem pewna, czy pasuje to całości.
Pisząc, próbowałam rozbić obie, ale potem zostawiłam jw. bardziej mi się podoba. W Twoim zapisie brakuje mi bardzo określenia
"do mojego", bo tak trochę "nielogicznie" to przejście brzmi. W drugiej są dwa czasy z wiadomych względów.
Szczerze napiszę, nawias burzy mi, ponieważ "na poboczu" miało być "wolne", dając dodatkową możliwość w czytaniu.
Na chwilę obecną zostawię jak jest, nie obiecuję zmian, muszę je przemyśleć.
Miło mi, że zaszłaś... :) , dziękuję.
Pozdrawiam.


Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Oczywiście, żę mógł. Wiersz jest ciężki bo odczuwam jak porusza ciężkie tematy. Nie przez warsztat literacki. Dla mnie trochę za smutny. Nawet wyjściu w impasu towarzyszy mało nadziei. Chyba, że źle go odczytuję ale taka jest moja interpretacja utworu.
Pozdrawiam ))) MM
Marku, ulżyło mi nieco, że nie przez "warsztat". Dobrze odczytujesz, sporo w nim smutku, ale również takie chwile
inspirują do przelania myśli na papier. Dziękuję za pomowny wgląd.
Hej.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Lila, nadzieja jest, w dwóch ostatnich wersach, reszta to "rozrachunek", dlatego właśnie wplotłam podział czasowy,
by naszkicować teraz i to, co było, plus zakończenie, jako alternatywa i tu, znów czas treaźniejszy.
To nic, że zaraz święta, to tylko treść, "poprawka". Cieszę się, że zaciekawiło, pomimo... ;) Wdzięczna za "wierność" w czytaniu,
pozdrawiam równie ciepło.
  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

Cezary, falstartów nie brakuje, działają czaaasem jak.. "przeciwwaga".. ale późniejsze dedukcje, każą siegać do poprawek.
Czuję, że odczytałeś dokładnie to, co było do przekazania. Dziękuję za zatrzymanie... :) cieszy mnie, że spodobał się.
Życzę udanego Nowego Roku.!

Opublikowano

No właśnie Bolesławie, drogi, czy dialogi różnie się plączą i potrzebne "prostowanie".
Miło mi, że zechciałeś napisać słówko, dziękuję i cieszę się, że treść przypadła... :)
Pozdrawiam także, a w Nowym Roku życzę zdrowia i dużo radości.!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Piękne ciało  Morze wspomnień    Ostatni pocałunek  Chłód jesieni    Jej nagie piersi  Prezent od Boga     
    • @Kwiatuszek ostatnio sypiam na podłodze i tak mi dobrze, kołderka nie to, co koc.
    • Pamiętasz to moje nocne misterium? Wtedy, kiedy płonące świece wzniecały poblask jaskrawy. Skrzydlate momenty na suficie, na płaszczyznach porzuconych rzeczy. Teraz już wiem, że ta moja próba przejścia przez ścianę miała na celu dosięgnąć gwiazdy, kiedy stałem w kącie pokoju, przywierając ustami do zimnego tynku.   Szeptałem. Recytowałem słowa tajemne.   Wtedy. I wtedy…   Za oknami szeleściły liście oschłej topoli, kasztanu… Za oknami otwartymi na przestrzał. W ogromnym przeciągu, co się wspinał z krzykiem po ornamentach tapet..   I byłem blisko zrozumienia. I byłem blisko… Blask olśniewał mnie coraz większy. Ten migoczący blask nieznanej natury.   Wiesz... Nie. Nic nie wiesz.   Bo i co masz wiedzieć? Wtedy, kiedy czekałaś długo na nic. Na dworcu, tuż po odjeździe ostatniego pociągu. Czekałaś na mnie. Wiatr zakręcał i gwizdał. I tak jak teraz tarmosił poluzowanymi blachami parapetów. Zacinały ostre krople deszczu…   Z megafonów płynęły enigmatyczne dźwięki jakiejś nadawanej nie wiadomo skąd transmisji.   To nadaje wciąż sygnał. To wysyła w eter zaszyfrowaną wiadomość, której sensu nie sposób zrozumieć. Wtedy i teraz. Tylko, że wtedy nie przyszło nam to do głowy. Nam? Przecież nie ma nas. I chyba nigdy nie było…   A jeśli byliśmy, to tylko we śnie. Razem, gdzieś trzymając się za ręce. Raz. Jeden, jedyny. Albo i niezliczoną ilość razy.   Wiatr szeleści liśćmi topoli. Teraz, kiedy jest bardzo zimno. Skrzypią konary. A więc to już tak późno? Nocne obrazy jak dym z łęciny płyną…   Nie. To już przecież było poprzednim razem. W innym życiu, w innym wierszu… Bądź w innym...   A teraz?   Co z nami będzie? Jeśli w ogóle cokolwiek było.   Światłość wiekuista przemierza otchłań czasu. Wieczność całą. I wywija się z gałęzi topoli księżycowym sierpem.   I ten szelest skrzydlaty wznieca kurz, ten śpiew słowiczy. Aż wzrusza czarną sadzę w kominie, przysiadając na krawędziach pustych krzeseł jak jakiś zbłąkany kaznodzieja. Jak ten blask na dębowych klepkach podłogi. Na fornirze szafy. Na lakierze...   Na jawie? We śnie? Coś pomiędzy…   Coś jak kształt jakiś spętany cieniem mojej własnej ręki, kiedy się przebudzam, otwierając zlepione maligną oczy, próbując to pochwycić w jakimś nagłym przypływie zadziwienia.   Nie. Nie przebudzam się wcale. Przecież ja nie śpię. Spójrz! Mam otwarte oczy!   I nigdy nie spałem. Podczas gdy ty, śpisz snem twardym jak przydrożny kamień. Omszony...   Jeśli w ogóle tu jesteś. Jeśli w ogóle tu kiedykolwiek byłaś.   Co z nami będzie?   Albowiem pęd ten rozwiewa włosy. Czyni bruzdy w skibach mokrej ziemi.   Widzisz?   Jaskółki wznoszą się do nieba. Wychodzą naprzeciw tej łunie coraz większej.   Jeśli uderzy w nas świetlista rozpacz zapomnienia, czy będziemy jeszcze?   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-27)        
    • @poezje_krzyczane Dziękuję za pamięć. Tylko tutaj niczego nie ma. Po prawej stronie Twojego postu masz trzy kropki - kliknij tam - następnie w 'usuń' Ja tego nie mogę zrobić, bo to Twój post.
    • Leśmian - Oczy w niebiosach" width="200" data-embed-src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/lRCa7uo021U?feature=oembed"> https: //youtu.be/lRCa7uo021U
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...