Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

jama

Mirosław_Niewierszyn
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/140371-jama/

Rekomendowane odpowiedzi

Mirosław_Niewierszyn

Mirosław_Niewierszyn

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




niegłupie - acz misyjność i archaiczne, mentorskie brzmienie więcej bawi niż zatrzymuje...

tłustki do przemalowania, gdyż są najbardziej od śmigła

Dzięki za wytłuszczenia, rzeczywiście, słuszna uwaga. Co do "bawienia", to, mówiąc szczerze, nie mam nic przeciwko, bo jeśli bawi, to też w jakimś stopniu jednak zatrzymuje.
NowyVega_NowyVega

NowyVega_NowyVega

Opublikowano
Opublikowano

wiersz w stylu tych
które to należy powielić tysiąckrotnie
nabić nim ciężkie wielkokalibrowe działa
i wypalić do niedowiarków
będąc obrońcą jedynej prawdy

Nie wiem
mimo wielkich prawd w nim zawartych
coś w nim jest że się podoba i trafia


Czytam tak:
ze wszystkich rzeczy
lepiej być podobnym do jamy
co pod jedną gwiazdą
na oścież się otwarła

niż do domu zamkniętego
pod gwiazdami pięcioma
domalowanymi choćby i złotem
przez człowieka


To oczywiście tylko i wyłącznie mój odbiór w chwili i miejscu
Przepraszam Autora jeśli w jakikolwiek sposób uraziłem szczerością wypowiedzi
Absolutnie nie była moim celem uszczypliwość czy złośliwość
Chciałem jedynie wyrazić własną opinię jako czytelnik

Pozdrawiam :)


Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/140371-jama/
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kamil Olszówka
      Szacunek do Żołnierzy Wyklętych...

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      Szacunek do Żołnierzy Wyklętych... W sercu każdego Polaka się tli, Choć świat ułudą nowoczesności zaślepiony, Zdaje się na złamanie karku pędzić…   Gdy zbrodniczego komunizmu macki, Naszą ukochaną Ojczyznę oplotły, Oni niewzruszenie na posterunku trwali, Zawsze ideałom swym wierni…   Zimna rękojeść pistoletu, Ostatni kęs chleba podniesiony do ust, Przemoczony jesiennym deszczem mundur, W partyzanckiej ziemiance dotkliwy chłód,   Były często ich codziennością, Na którą niejedną księżycową nocą, W cichych pacierzach skarżyli się aniołom, Zwycięstwa nad komunizmem ufnie upraszając…   Lecz w tych strasznych czasach okrutnych, Najbliżsi których musieli pozostawić, Przenigdy o nich nie zapomnieli, W sercach ich na zawsze pozostali,   Przez matki i żony wyszeptywane modlitwy, W półmroku wielowiekowych kościołów gotyckich, Mroźnymi nocami synów ich strzegły, Przed strasznymi sowieckimi represjami…   Gdy mrok ziemię otulił, Roniąc ukradkiem żołnierskie łzy, Najbliższej przyszłości niepewni, Wyszeptywali gwiazdom swe myśli,                 Jedni marzyli o ucieczce na zachód, W demokratycznym kraju bezpiecznym życiu, Z dala od sowieckich mordów, rabunków, Zarobionym w pocie czoła własnym groszu,   Inni za krzywdy najbliższym zadane, Poprzysiągłszy komunistom krwawą zemstę, Znosząc przeciwności losu wszelakie, W uporze swym trwali niewzruszenie…   Zarówno na jednych i drugich, W komunistycznym Raju na Ziemi, Czekał szereg okrutnych represji, Z ciężkim swym losem musieli się pogodzić,   Często podstępne aresztowanie, Ponure ubeckie katownie, Sfingowane procesy sądowe, Dla wielu były śmierci wyrokiem…   Lecz przenigdy się nie poddali, Strzegąc tej małej cząstki wolności, Jaką był leśny obóz partyzancki, W nieprzystępnych kniejach i borach ukryty…   Gdy z wolna zarysowywał się świt, Wyruszali na kolejne zasadzki, Nękali przejeżdżające sowieckie kolumny, Toczyli z sowietami zażarte bitwy,   Z zdobycznych rkm-ów serie, Dziesiątkowały sowieckie patrole, Odłamkowych granatów eksplozje, W rozległych polach niosły się echem,   Przed sowieckimi szykanami Odważnie polskiej ludności bronili, Wymierzali kolaborantom kary chłosty, Pojmanych zakładników z rąk sowietów odbijali.   Płonęły Urzędy Bezpieczeństwa, Gdy pod osłoną nocy w świetle księżyca, Zajmowali niepostrzeżenie otulone mrokiem miasta, Zabarykadowanym ubekom nie dając szans,   Często z ubeckich katowni, Wydobywali wycieńczonych swych braci, Bez zawahania oddając strzał celny, Na okrutnych oprawcach wykonywali wyroki…   Wielu z nich zapłaciło najwyższą cenę, Mężnie ginąc w nierównej walce, W obronie Ojczyzny poświęcili swe życie, Od Miłosiernego Boga otrzymując zapłatę...   Dziś tak wielu z nich, Miejsc pochówku nawet nie znamy, Zalany wapnem dół głęboki Po wielu z nich zatarł ślad wszelki…   Lecz na zawsze w naszej pamięci, Pozostaną niezłomni Żołnierze Wyklęci, Pamięć o nich niewzruszenie się tli, W duszy każdego szczerego patrioty...   - Wiersz opublikowany 1 marca w Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych.
    • Wiesław J.K.
      tęczowy pejzaż życia

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      @piąteprzezdziesiąte, @Rafael Marius i @Łukasz Jasiński dziękuję!
    • Wiesław J.K.
      stokroć

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      @Roma Pozdrawiam także i czekam na kolejne wiersze.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Roma
      bywialnia

      Przez Roma · Opublikowano

      @Wiesław J.K. to napawa optymizmem, dziękuję;)
    • Domysły Monika
      Ogłoszenie

      Przez Domysły Monika · Opublikowano

      @Dominika Moon bez Pani da radę?

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...