****

[Dawid_Piełot]

Pośród śpiewu drzew,

płatków cudnych róż.

W jasności otaczającej, tuż, tuż.



W cudownej sferze dookoła.



Dwoje obok siebie tu,

spogląda, w oczy swe lśniące,

energią tryskające,

gorącem pożądania promieniujące.



Spoglądając tak,

wewnętrznie drżeć poczęli,

głaszcząc, uczucie przekazać,

sobie zechcieli.



Ręce na policzkach migrujące,

oczy jeszcze bardziej emanujące.

Działanie mają prowokujące.



Usta pieszczoty pragnące,

coraz bardziej, się zbliżające,

w coraz większym napięciu trzymające,

oczy z namiętnością spoglądające.

W końcu doprowadzające,

Do delikatnego, spokojnego,

jak jej ciało pięknego,

Tak namiętnie ponętnego,

pocałunku pierwotnego.



Wtem burza uczuć się rozpętała,

piekło w niebo przemieniała.

Rękoma pieścić, swe ciała zaczęli.

Dłonią on swą, pieścił szyję.

Następnie nad sercem zataczał krąg.

A potem uchwycił Duszę jej,

Przelewając całe uczucie swe.



Przetoczyły ciała, obejmując się,

Następnie zjednoczyły Duszy swe.

Oddech jej, płytszy, szybszy nastał,

Płomień łona narastał.

Mimika twarzy jej, znać dawała,

że przyjemność jej narastała.



Duszy, w niej promieniującej,

odczuwać więcej zechciała.



I burza gwałtowniejsza się stawała,

Dusza z Duszą szybciej obcować poczynała.

Błogi stan obojgu darowała,

uniesienia nie szczędząc do rana.



Wtem obnażeni, oboje błogo zmęczeni,

Spoglądając ku niebu, nie będąc w pośpiechu.

Głęboko wspólnie wzdychając, za ręce trzymając,

W miłości rozmyślając, całość uniesienia przypominając.



W jedności zechcieli trwać,

I prosili znów, by Boży sen im dać. . .