Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jak najbardziej można przytulić, szczególnie podoba mi się ten sopelek:)))
Bardzo mi miło, że zajrzałeś do mnie.
Pozdrawiam serdecznie:)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



I o tym jest wiersz, że warto się przytulać w każdym wieku, nawet jesiennym, bo jak odejdzie któreś z nas, to koniec przytulania.
Pozdrawiam cieplutko:)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję Nato za odwiedziny, a szczególnie za przytulenie z nieustającą sympatią, którą ja również obdarzam Ciebie.
Wierszyk może krótki, ale treści wiele. Ja odczytuję, że powinniśmy obdarzać się uczuciem, czułością, chociaż małymi ciepłymi gestami, bez względu na wiek, nawet jesienią życia, bo kiedy któreś z nas odejdzie, nie przytulisz nigdy więcej.
Pozdrawiam serdecznie:)))
Opublikowano

Nowuś,

jesień jest najbardziej poetycką porą, najmocniej kochałam jesienią.

a to dla Ciebie

Wiem, że nie lubisz jesieni
ale to pierwsza, nasza
przejdziemy przez nią za ręce
niech cię już nie przeraża.

Sypią nam złote pieniążki
drzewa, ślubnym orszakiem
na miesiąc miodny, na jutro,
na sny upojne, jednakie.

A kiedy już zwisną łzawo
z gałązek sople najpierwsze.
to zaplątani w kocu
będziemy się kochać wierszem

Słonka :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Aż się boję tego zimnego przytulenia:( ale cierpliwie zaczekam do wiosny:) Dziękuję za miłe odwiedziny Innocenty:)
Pozdrawiam serdecznie:)))



Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jak zwykle pięknie Alu. Dziękuję za wiersz, ja też nie lubię jesieni i do tego jeszcze zimy, ale zakochałam się zimą na zimowisku, czyż to nie złośliwość losu;) ale jesteśmy razem do tej pory:) i zanosi się , że tak zostanie:)))Pozdrawiam cieplutko:)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tak Oxi, tu chodzi o jesienną parę, że w każdym wieku obdarowujmy się uczuciami, bo jak odejdziemy, to już koniec dawania, brania, kochania i przytulania. A to jest smutne, to prawda.
Pozdrawiam na to konto cieplutko:)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tak Oxi, tu chodzi o jesienną parę, że w każdym wieku obdarowujmy się uczuciami, bo jak odejdziemy, to już koniec dawania, brania, kochania i przytulania. A to jest smutne, to prawda.
Pozdrawiam na to konto cieplutko:)))
Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą...

Serdecznie. :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tak Oxi, tu chodzi o jesienną parę, że w każdym wieku obdarowujmy się uczuciami, bo jak odejdziemy, to już koniec dawania, brania, kochania i przytulania. A to jest smutne, to prawda.
Pozdrawiam na to konto cieplutko:)))
Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą...

Serdecznie. :)

Bardzo trafnie to ujęłaś Oxi. Miło, że znów zajrzałaś. Pozdrawiam cieplutko:))))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Waldemar_Talar_Talar Można wszystko, nawet więcej! Można kraść blask wieczoru, kochać chmury bez wzajemności, umierać ze śmiechu przy deserze. Ale czy warto? nie wiem - mówię szczerze
    • @Annna2 Twój wiersz jest jak spacer po impresjonistycznym obrazie - pełen światła, koloru, ruchu. Chcesz znaleźć kogoś w pięknie świata, jakby natura mogła stać się szyfrem, kodem prowadzącym do utraconej obecności. Urzeka mnie bogactwo obrazów: "ptasi witraż", "reliefu rzęs sosny kantaty", "sznur chmur jak białe pieluchy". Jakby nadmiar piękna miał zagłuszyć ból, a przecież ból ten wciąż przebija w pytaniu - "Czy wietrzny pielgrzym to zrozumie?" Piękna jest ta melancholijna końcówka - "niwa bezkresna lnem szyć nie umie". Jest w tym pogodzenie - że nawet natura, tak hojna w pięknie, nie może zszyć tego, co rozdarła strata. Piękny!
    • @Migrena Druzgocący wiersz - głos porzuconego zwierzęcia, psa. Wersy takie jak -"Byłem wierny - pachniałem twoimi rękami", "znałem każdy cień twojego głosu", "nie wołasz mnie już po imieniu" są pełne bezwarunkowej miłości i lojalności, która zderza się z niezrozumiałym okrucieństwem porzucenia. Tytułowe "Nie wiem, dlaczego" staje się krzykiem niewinności wobec zdrady. Piękne obrazy i metafory, nawet drut "zasyczał". "A we mnie rosła cisza - jak w drzewie, które uczy się oddychać w ciemności". - To przejmujący obraz powolnego umierania, rezygnacji i wtapiania się w obojętną naturę. Twój wiersz jest bolesną emocją ubraną w precyzyjne obrazy. Ostatnie wersy łamią serce. Piękny ale boli.
    • @viola arvensis Spodobało się. Poważniej. Smutniej. Dosadniej. Mniej landrynkowo. I też ekstra :) Choć u Ciebie i to jest chyba największa miara Twoich wierszy występuje niekiedy ta przepiękna lekkość słowa jakby taka wypracowana, bo pracowałaś nad tym, łatwość pisania wierszy :) Nie jestem już pewien czy to wzajemne chwalenie się na forum jest aż tak potrzebne, niezbędne, wzrastające ale Ciebie akurat naprawdę mam za Poetkę :)
    • @huzarc Bardzo dziękuję.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...