Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Trzask ciężkich wilgocią okiennic
Zamykamy się przed achludźmi

Ty prowokujesz głębokość
Ja przypinam jej skrzydła zaklęcia

Myślimy wspólnie
Słowa pachną kadzidłami

Czuwamy razem
Nad falami naszego oceanu

Opublikowano

Aniu, a mnie podoba się ”muśniecie”. .. tylko ciut bym (ja, tylko ja) poprawiłabym lekko makijaż i wyrzuciła „zaklęcia”, zmieniła na „kadzidłem” lub może konkretną nazwę jakiegoś…i zamiast „na naszym oceanie” --> ”naszego oceanu” (choć to nowe dopełnienie). Poczekaj na inne opinie – pozdrawiam Arena

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Przepraszam, normalnie nie odpowiadam na takie komentarze moich komentarzy, ale ” ona wcale nie ma ” zmieniać – podkreśliłam , że to jest moja opinia – sugestia. Autorka ma zupełne prawo decyzji, co potem. Reaguję jako odbiorca, tak jak i Pani ! Jest taki zwyczaj na tym portalu, że często proponuje się zmiany – przychodzimy tutaj wszyscy, aby się czegoś nauczyć… i wiersz nadal zostaje autorstwa Anny M. Wiec nie musi się Pani dziwić, bo sama często dziękuję za podpowiedzi i jestem szczęśliwa, że ktoś się zatrzymał i zasugerował obróbkę formy czy zwrócił uwagę na niejasność. Z poważaniem Arena
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Przepraszam, normalnie nie odpowiadam na takie komentarze moich komentarzy, ale ” ona wcale nie ma ” zmieniać – podkreśliłam , że to jest moja opinia – sugestia. Autorka ma zupełne prawo decyzji, co potem. Reaguję jako odbiorca, tak jak i Pani ! Jest taki zwyczaj na tym portalu, że często proponuje się zmiany – przychodzimy tutaj wszyscy, aby się czegoś nauczyć… i wiersz nadal zostaje autorstwa Anny M. Wiec nie musi się Pani dziwić, bo sama często dziękuję za podpowiedzi i jestem szczęśliwa, że ktoś się zatrzymał i zasugerował obróbkę formy czy zwrócił uwagę na niejasność. Z poważaniem Arena


Myślę, że właśnie po to zamieszcza się tu wiersze, żeby ktoś podsunął jakiś nowy pomysł, inne rozwiązanie. Z jednej rady skorzystałam - zmieniłam na "naszego oceanu". Chyba tak brzmi lepiej. Dziękuję bardzo i przyznaję, że czekam na jak największą ilość takich rad.
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @viola arvensis Widzisz Wiola, Koleżanka Poetka Aniat mi właśnie uświadomiła, że ja mam coś takiego jak rozdźwięk karmy. To jest coś takiego, że masz już na karku bagaż 46 lat doświadczeń. Prawdziwa karma, o ile jest, może to świetnie opisywać. Ale jest też coś takiego, może być, jak karma wyobrażona przez samego siebie. I te dwie postacie karmy są, a w każdym razie z łatwością mogą być, nietożsame. Będąc takimi namawiają mnie do wspierania Twojej poezji. Co nie wiadomo, czy dobrze, czy źle wychodzi. I czy w ogóle dobrze, że ma miejsce, czy wręcz na odwrót. Twoje wiersze wychodzą nieco naprzeciw temu mojemu, prywatnemu rozdźwiękowi karmy właśnie. O ile oczywiście jest coś takiego. 
    • @violetta Tak, słodziak,

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      dziś za ciemno i zimno na zdjęcia...
    • @KOBIETA To wiersz ciepły, zarazem intymny. Jest zapisem pragnienia i ulgi, że ktoś jest obok. Czuję w nim miękkość nocy i to charakterystyczne zawieszenie między jawą a snem, kiedy bliskość drugiej osoby staje się najbezpieczniejszym miejscem na świecie. Wszystko to przemawia odpowiednio zarysowanym klimatem - przez zamknięte powieki, niepokój, który się koi w dotyku…
    • Strażnik latarni na wybrzeżu skalistym nocami krył się za głazem — przy brzegu falistym. One zaś, znudzone głębinami toni, bawiły się w na powierzchni wśród skrzeków kakafonii. Czasem błysnął tylko ich kieł lub oko, budząc dreszcz, co biegł wysoko. Czasem widać je było wyraźnie, w całości. Zamarzał wtedy i czas, i zamarzały kości!…   A pewnej nocy, gdy atrament rozlał się na krańcu kraju, latarnik bił się z myślami wszelkiego rodzaju. Syreny — jakby ku pomocy — odsłaniały, co tylko w ich mocy. On jednak wpatrywał się w odległe morze. Jak to: nie czekał na nie? Czekał na zorzę?  W westchnieniu z Ziemią i Niebem się pokłócił, a nazajutrz za głaz — już nie wrócił.   Strażnik latarni na wybrzeżu skalistym  nocami krył się za głazem — przy brzegu falistym. One zaś, znudzone głębinami toni, bawiły się na powierzchni wśród skrzeków kakafonii. A pewnej nocy, gdy statek rozbił się o skałę, popłynęły dalej — zgubie niosąc chwałę.                                                  
    • @Migrena To zapis chwili granicznej, spotkania, które jest uderzeniami, gdzie instynkt i strach są nierozdzielne i tworzą przestrzeń miasta wypełnioną anonimowym ale rozdygotanym tłumem. Ulica to miejsce ryzyka, ale też wolności, która jednak może ich przyłapać, ocenić, przerwać. I właśnie dlatego ta bliskość miasta jest tak intensywna. A erotyka staje się próbą wyrwania świata z chaosu na jedną sekundę dotyku. Stąd też to drżenie przestrzeni między pożądaniem a niepokojem.           
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...