Wieje w sieni złudzeń

[Birczin]

Wychodzę z wprawy
jak z wyprawy przez życie
wyjściem ejakulacyjnym.
Ulice mi się rozbiegają i zbiegają
w ślepe wymiary.
Nie rozróżniam poranków wiary
od wieczorów zdrady.
Wiatr zadomowił się w liściach lipcopada
Poprawiam bo tak wypada
kołnierz ostatniemu drzewu.
A już krawat blokowisk ściska puste powietrze w zdziwieniu.
I krew słońca ścieka po wzorkach pod powiekami przechodniów.
Migocą latarnie tłustą barwą wyroków.
Znacznie łatwiej w ten sposób
prześliznąć się w stronę jutra.

[Stary_Kredens]

Krew słońca , barwa wyroków, krawat blokowisk ściska - i łatwiej?
Pozdrawiam Kredens

[Nata_Kruk]

No i zawiało złudzeniami, chyba też zagubieniem, obserwacją siebie i otoczenia.
Ogólnie, możnaby wyrównać nieco wersy, może rozdzielić i pewnie co nieco przyciąć...
Tytuł fajny. Pozdrawiam.

[Bajadera]

mocno przekombinowane, za gęsto od przesadnych metafor. niepotrzebnie. bezsensownie.
pozdr/

[Birczin]

Dzięki, przydał się zimny prysznic brudnym zbłąkanym myślom. Pozdrawiam!