kropl

[Jacek Pałka]

na dworze zwykł padać deszcz, krople wielkie jak melon wierciły w chodnikach kratery
i nie zauważył ich wachmistrz z katedry, ni Pani, czy głów tych dwóch odmiany wszelkie

widziały je pąki i płatki stęsknione nie mając im za złe dwóch sekund ich spóźnienia
spadały ukradkiem na tępych i niemych... okrzykiem radości witała je ziemia

oniemiał kto patrzył i widział wbrew woli, by nie mógł słowami jedności zniewolić,
by próżną paniką nie spłoszył miłości płynącej kroplami po wspólnych tętnicach

bo jedni się chcieli ,a drudzy nie bardzo ze śmierci słabości uwolnić za życia
a niechby mi dane się wreszcie wyzwolić, na całe serce bym krzyczał