Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

W objęciach Morfeusza


Rekomendowane odpowiedzi

Siadł poeta raz do pióra
myślał, myślał nic nie wskórał
powód bardzo prozaiczny
gdyż poeta był liryczny
lecz miast tworzyć wiersza strofy
legł na miękkim wierzchu sofy
i rozmarzył się jak dziecko
a Morfeusz go zdradziecko
ukołysał i snem zmorzył
więc poeta nic nie stworzył.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pewnie jakaś wróżka o gołębim sercu
gdy poeta drzemał siadła na kobiercu
i dotknięciem różdżki, tej zaczarowanej
skleciła poecie w formie rymowanej
coś co przypomina wiersz choć nim nie musi
być w ocenie jury - taty i mamusi.

Pozdrawiam serdecznie
HJ
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Siadł poeta raz do pióra
myślał z trwogą - będzie bura
kiedy nie popłyną słowa
trzeba będzie rzecz od nowa
rozpoczynać klecić składać
w głowie wersy znów układać

drogi panie Morfeuszu
dodaj troche animuszu
zamiast sklejać snem powieki
otwórz tamy słów jak rzeki
one we mnie tkwią cichutko
i zapobiegają smutkom

Pozdrawiam Henryku!
Miło Cię z powrotem widzieć
Lilka


Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Henryku , przecież stworzyłeś ?!
Świetnie to ujęła Lilka ,sen jest lekiem (chociaż czasem koszmarem)- tu w Twoim wierszu nie!No i te wyszukane rymy - podobają!
A Morfeusz miał zdolność przybierania dowolnej postaci i ukazywania się w snach jako osoba ukochana.
Więc wszystko jasne!
Pozdrawiam!
Ja

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Na wypoczynek zbyt mało czasu,
zajęcia w szkole a i do lasu
nie dla relaksu żona wysłała
bo tuż przed wyjściem tak przygadała

nie mitręż czasu jedząc pod świerkiem
lecz las przeczesuj abyś z wiaderkiem
pełnym podgrzybków i borowików
wrócił do domu i do słoików

wybrał te mniejsze, większe do sosu
resztę wysuszył by do bigosu
jak przyjdą święta było co wrzucić
- wyszedłem, nie chcę się z żoną kłócić.

Pozdrawiam serdecznie
HJ
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Otwarto tamy, spłynęła woda
porwała polot, stała się szkoda
bo pan poeta do ściany bokiem
leżąc bezwiednie omiata wzrokiem
esy , floresy, szlaczki desenie
i nic nie tworzy, na przekór wenie.

Dla mnie też miło Cię czytać
Pozdrawiam serdecznie
HJ
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Podpatrzyłem Morfeusza
to jest prasłowiańska dusza
a nie postać z greckich mitów
kreowana przez kosmitów

lub przez jakieś inne nacje
czy się mylę, nie mam racje
wszak Morfeusz co tu gadać
umie polskim słowem władać

bo to przecież jego dzieło
wiersz, od niego się zaczęło
a że są dopowiedzenia
to trwać będzie do znużenia.

Pozdrawiam serdecznie
HJ

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




A mnie korci, podpinając się:

Lekki, zabawny i bez pretensji do wielkości.
Na całe szczęście, nie dla większości.

I mnie rozbawiło!
Ukłony i dla Autora
I dla Autorki :)
Nie dygnę jak panna, nie zasalutuję
tylko najzwyczajniej za wpis podziękuję

Serdecznie pozdrawiam
HJ
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dwoje to nie tłumy, lecz i nie jednostka
bowiem w perspektywie to już nie błahostka,
takich zasypiaczy więcej (zdaje mi się)
lecz się nie ujawnią, bowiem są w kryzysie
i z wielką nadzieją czekają na wenę
a kiedy się zjawi powrócą na scenę.

Pozdrawiam serdecznie
HJ

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dwoje to nie tłumy, lecz i nie jednostka
bowiem w perspektywie to już nie błahostka,
takich zasypiaczy więcej (zdaje mi się)
lecz się nie ujawnią, bowiem są w kryzysie
i z wielką nadzieją czekają na wenę
a kiedy się zjawi powrócą na scenę.

Pozdrawiam serdecznie
HJ
I mnie się tak zdaje, a nawet znam takich,
co wciąż przysypiają na weny kanapie,
czekając natchnienia, śliczne bajki klecąc,
jak świetni są w wierszach, tylko im się nie chce.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dwoje to nie tłumy, lecz i nie jednostka
bowiem w perspektywie to już nie błahostka,
takich zasypiaczy więcej (zdaje mi się)
lecz się nie ujawnią, bowiem są w kryzysie
i z wielką nadzieją czekają na wenę
a kiedy się zjawi powrócą na scenę.

Pozdrawiam serdecznie
HJ
I mnie się tak zdaje, a nawet znam takich,
co wciąż przysypiają na weny kanapie,
czekając natchnienia, śliczne bajki klecąc,
jak świetni są w wierszach, tylko im się nie chce.

A to już lenistwa wyraźne zaczątki
lub z przepracowania twórczej weny szczątki
lecz bez względu na to co by to nie było
już niejednokrotnie tak ich przypiliło
że i w środku nocy za pióro chwytali
i z pomocą weny pisali, pisali.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wstawał codziennie rano, klękał, rozmawiał z panem B. - Nie słyszę Ciebie, - nie widzę ciebie, - nie czuję twojego dotyku. - Jesteś? - słyszysz mnie? - widzisz mnie? Nie rozmawia już z panem B.
    • @Wędrowiec.1984 No to zabrałeś mnie w podróż międzygalaktyczną :)
    • Poza nieuniknione   A gdybym tak w najdalszą wybrał się dziś przyszłość, By z rozproszonym światłem, przecinając przestrzeń, Zobaczyć w jednej chwili we wszechświecie wszystko, Co nawet pośród mgławic nie powstało jeszcze?   Czy umie ktoś eony zmieniać w okamgnienie, I sprawiać, by od czasu wciąż się odrywały? Zbyt krótko wyobraźni zawsze trwa spojrzenie, Spragnione na odległe patrzeć znów kwazary.   Tak bardzo chciałbym kiedyś przez horyzont cząstek Przepłynąć, wraz z ostatnią dostrzegalną gwiazdą, I ciepła odrobinę zabrać na pamiątkę, W nadziei, że powrócę kiedykolwiek stamtąd.   Bo przestrzeń tam jest przecież prawie nieskończona, I ciągle się rozszerza, sięga coraz dalej; Strunami kosmicznymi pięknie przepleciona, Rozciąga się, gdyż granic nie posiada wcale.   I przetrwa nawet koniec ery galaktycznej  Gdy zgaśnie Droga Mleczna, wespół z Andromedą. Ostatnia czarna dziura wkrótce potem zniknie, Fotonem pożegnalnym rozjaśniając niebo.   A wtedy… Czas nie będzie tutaj miał znaczenia, Bo cóż takiego w niczym może się wydarzyć? Istnienie dla samego przetrwa wszak istnienia, Lecz duchy, jestem pewien, nie przestaną marzyć.   ---  
    • nie gniewaj się wyszło jak kazanie ale jest myśl   czy my jesteśmy zawsze ok czy dostrzegamy własny błąd Najświętszej Pani ufajmy jej zawierzmy nasze dobro zło
    • @Domysły Monika Bardzo dziękuję i doceniam, tym bardziej, że forma tego utworu nie jest prosta, a treść to raczej strumień, przepływ pomiędzy znaczeniami, swoiste przeskoki. Przyznam się, że to intencjonalne, zleżało mi na efekcie lekkiej irytacji czytelnika, ale miałem też nadzieję, że jeżeli porzuci, to... może za chwilę wróci ;) Generalnie ten utwór jest jednym z kilku, które są pewnego rodzaju eksperymentem.   Co do Twojej interpretacji, to nie chcę niczego dopowiadać, wyjaśniać, powiem tyle - świetnie opisałaś swoje odczucia. Nawiasem mówiąc twoja recenzja to swoista surówka, sama w sobie jest doskonały materiałem na... wiersz! Przeczytałem z przyjemnością. Dziękuję!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...