Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

A mnie się wydawało...

Joanna_Janina
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Joanna_Janina

Joanna_Janina

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

dziś świat to wielki śmietnik zasad popękanych
wyblakłych ideałów historią naznaczonych

choć można tu odnaleźć resztki uczciwości
i ślady człowieczeństwa głęboko zakopane
niewielu się odważy opinii lęk przełamać
by w śmieciach tych odkrywać na nowo uczuć siłę

a mnie się wydawało że szczęście można znaleźć
w szklance po herbacie pachnącej wciąż rumiankiem
wypitej duszkiem z tobą w ostatni dzień jesieni

NOWA

NOWA

Opublikowano
Opublikowano

Bardzo na czasie i prawdziwie, tak sie porobiło, że za wartościami życia trzeba nieźle kopać w tych naszych czasach. Ale dobrze, że są jeszcze ludzie którzy w zwykłych codziennych czynnościach odnajdują piękno i sens życia.
Pozdrawiam:)

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Nie wiem czemu, ale utwór ten (mimo ujmujących dwóch ostatnich wersów) wydaje mi się dość sztuczny. Mówienie o tym, jaki świat jest zły i niefajny bez popadania w przesadę, tanie moralizatorstwo i "narzekactwo" stanowi spore wyzwanie i tutaj chyba autor mu nie podołał :)

Jak zazwyczaj narzekam na zbyt rozbudowaną metaforykę, tak tutaj pierwsze dwie strofy cierpią na brak ładnych porównań czy ogólnie jakichś odkrywczych zwrotów - zbyt mi pachnie to prozą.

Jedyne co ratuje utwór to ostatnia strofa, naprawdę śliczna, w taki melancholijny sposób.

--
Pozdrawiam
Michał Małysa
http://www.mojwierszownik.pl

Joanna_Janina

Joanna_Janina

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zdaję sobie sprawę, że przede mną jeszcze wiele pracy. Dlatego też każda dobra rada jest dla mnie bardzo cenna. Miło mi, że spodobała się ostatnia strofa. Prawdę powiedziawszy to ona pierwsza powstała. Reszta została dobudowana. I rzeczywiście troszkę sztucznie się zrobiło. Dziękuję i pozdrawiam

Janina

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Rafał Hille
      toksyny

      Przez Rafał Hille · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski ;) dziekuje
    • jeremy
      houellebecqowi z wdzięcznością

      Przez jeremy · Opublikowano

      @huzarc Ja coś czuję, że my się dogadamy nawet jeśli od czasu do czasu Ci wierszyk zjebie. I na odwrót i wzajemnie, mam nadzieję.
    • huzarc
      houellebecqowi z wdzięcznością

      Przez huzarc · Opublikowano

      @jeremy Ja uważam się tylko za osobę „piśmienną”.  Za desygnat poety nie uchodzę, a i bliżej mi do towarzystw nie doborowych, co bardzo sobie cenię. Przynajmniej ego mam zdrowsze. Ale każdy należy, tam gdzie chce.
    • jeremy
      houellebecqowi z wdzięcznością

      Przez jeremy · Opublikowano

      @huzarc Dziękuję - wezmę pod rozwagę Twoje wskazówki. Jedno tylko sprostowanie: Sam zdecydowanie zaliczam się do tejże grupy kiepskich poetów, ale cieszę się, że jestem w niej w tak doborowym towarzystwie jak Twoje.
    • huzarc
      houellebecqowi z wdzięcznością

      Przez huzarc · Opublikowano

      @jeremy Ja też potrafię;) Wszystko ładne, nowoczesne, takie ugruntowane we współczesnej pozie.    Największy problem – poza, nie wyznanie Wiersz bardziej udaje Houellebecqa, niż naprawdę mówi niepodrobionym głosem. Jest samotny facet, piłka, masturbacja, mizoginia, ironia wobec Boga i poezji – czyli stały zestaw współczesnych, unowocześnionych chwytów. Nic nowego w rejestrze. Łatwe, egzystencjalnie mało aktualne, klisze ze świata, który zdołałam się zmienić i szuka dopiero swej obecnej definicji. Wszystko rezonuje bardziej, jak dowcip o przegrywie niż wybijające się zdanie o czymś wartym zauważenia. Środkowa scena – potencjał niewykorzystany, obrazki ładne: Koszula, szachownica, widok na Świątynię Opatrzności – dobre rekwizyty, ale: „wracałem jak się wraca” – puste, alogiczne, „niespodziewanie umarli” – łopatologia, nic zaskakującego,  świątynia - jako ironia wobec Opatrzności,  przewidywalna, jak każde programowe wygrażanie Bogu.   Można by z tego zrobić bardzo mocną scenę o żałobie, ale zostaje raczej „ładnie ponuro”, taka teodycea na miarę epoki umęczonych na pluszowych krzyżu.   Końcówka strzela w autora seriami wydumań:  „Mapa przykrywała terytorium” : a czemu nie odwrotnie /, kiepscy poeci wierzą w moc słowa” / ja choć kiepski, akurat nie wierzę, taka sytuacja/. Trochę w tym projekcji wyższościowych,  trochę dekoracji, a najwięcej pozy.   W skrócie wiersz, owszem sprawny, ale mocno wtórny tekst–gest.   Ale oczywiście, w czasach postępującego analfabetyzmu, trzeba doceniać każdą próbę przełożenia myśli w poezję.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...