Trening utrapienia trwa

[Maria_Czarnota]

O, nigdy nie znużone
w wiecznym utrapieniu
biedne serce!
Roztapiasz się w umartwieniu,
wątpisz w radości,
nasłuchujesz trwożliwie
w momentach ciszy.
A kiedy przyjść by mogło
odprężenie,
wynajdujesz powód udręki
na zapas.
Realność,
nierealność,
prawdopodobieństwo
nie przeszkadza,
by odbiegał sen,
uciekała jak wypłoszona ptaszyna
radość,
a czarne widziadła
wiodły spór
o skórę na niedźwiedziu.
Ustawiczny trening utrapienia trwa.
Co rok podwyższają poprzeczkę,
więc trzeba się sposobić
wciąż do nowych wyczynów.
A może to tylko siła rozpędu,
którą powoli wyhamować trzeba,
bo kazda Golgota
ma swoją chwałę
zmartwychwstania?