Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

*** (coraz głębiej)


Rekomendowane odpowiedzi

  • Odpowiedzi 40
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

"Dobra, żywa literatura powinna angażować wszystkie zmysły odbiorcy. Zdania książki mają być nie tylko widoczne, ale i woniejące, dotykalne, etc. Rekwizytorium i wszelkie dekoracje domagają się nazw poszczególnych, a więc nie piszemy "drzewo" tylko "klon" albo "lipa", nie piszemy "pies", tylko "jamnik" albo "dog" itd."
(Maciej Cisło "Twórcze pisanie w siedmiu krokach").
Powyższe uwagi dot, głównie powieści, ale czy nie mają zastosowania także do poezji?
Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tak. Życie nie jest tylko obrazem z lotu ptaka, migawką zza okna pociągu, spojrzeniem w siną dal przez drgające płomienie ogniska.
Posiada swoje wyraźne kształty, dostrzeżenia i określenia.
Poezja pozwala siebie dotknąć, poczuć, zobaczyć, dzięki wyobraźni, która angażuje zmysły.
Piszę czasem hermetycznie. Zamykam się we własnych wyobrażeniach, które dla mnie samej nie potrzebują dookreśleń.
Bo ja w nich tkwię, bo to czuję. Czytelnik niekoniecznie - racja.
To jest na pewno słuszna uwaga, do rozważenia, do zastosowania.

Kolejny raz dziękuję Panu za wgląd.

pozdrawiam,
in-h.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 2 miesiące temu...
coraz głębiej, aż się zbudzą nawet dzwony,
nieco dalej, gdzie z chmur rosa spadnie deszczem.
zawsze bliżej, aż najdalszy punkt - znajomy,
aż się cisza wydostanie z głośnych wierszy.

jeszcze więcej, bo zbyt mało wyobrażeń,
trochę bardziej, żeby mniej nie wzięło góry.
odrobinę tęskniej, niech się jeszcze zdarzy,
co zbyt kruche, niech najtrwalszym stanie murem.

tak mnie kochaj, tylko znowu niecodziennie,
tak wypatruj, wciąż za wcześnie, okiem dziecka.
nie obiecuj, za to nurtem rzeki, we mnie,
bez odwrotu zatop ognie, zgaś powietrza.

bo zbyt mało nam wciąż ziemi pod stopami,
dokąd niesie każda droga - jeszcze nie wiem.
gdzieś za szybko i w wolności słów bez granic
zamknij niebo, niech zawstydzi zieleń drzewa.

tak mnie kochaj, bo tak ciebie snom wyśniłam,
bo zabrałam kruche skrzydła ptakom w locie,
żebyś tylko mnie odnalazł, gdzie zgubiły
wieczne pióra - te dwa słowa, że cię kocham


Kaliopku, drobna korekta - i jest pięknie!

Buziaki,

Para:)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



×
×
  • Dodaj nową pozycję...