Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

gesty topniały w półuśmiechu,
żałosnym oczekiwaniu.
tej pory roku nie da się odczarować.
zawsze separujemy się wcześniej, zawsze
zamarzam jak posąg z wyrazem wątpliwego triumfu.

ulewam się już do połowy piersi,
odkryta twarz zauważa słońce,
jeszcze nie grożę palcem,
pachnie popsutym mięsem.

co zrobić z czasem, zegar tyka,
tykaniem mnie nie zadowolisz.
ja chciałbym wrzątku w sercu,
płukania żołądka, popłuczyny dotknięć,
po których od końca marca mam wysypkę,

tam gdzie nie dochodzi słońce,
gdzie nie dochodzę.

Opublikowano

Nie jest to łatwy w odbiorze wiersz, ale czasem warto przeczytać coś trudniejszego, co przykre, a jednak spotyka ludzi.
Ciekawy zapis, ładnie budowany nastrój. Świetna puenta.
W ósmym wersie, bardziej byłoby dla mnie zrozumiałe "już" - zamiast "jeszcze", ale może tak ma być.
Na pewno to nie debiut w wierszowaniu, witamy na naszej seledynowej łączce!
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

"Szczelina" jako coś, w co powpadało zbyt wiele ważnych spraw.?. chyba nie tylko..
Dawidzie, jest nieźle. Dla mnie, druga najsłabiej wypada.. szczególnie to popsute mięso.
Pomijam obydwa "zawsze" w I- szej. W III- ciej.. "zegar tyka".. zaraz po tym.. "tykaniem".. hmm.
Chyba zbędne "ja". Te "popłuczyny".. : / Reszta do zaakceptowania.
Przepraszam za grzebanie. Puenta i dla mnie dobra.
Baba pisze o.. już, za.. jeszcze.. to akurat mi pasuje, w sensie... jeszcze nie, ale może zacznie.
Serdecznie pozdrawiam... :)

Opublikowano

Na wstępie - dziekuję za komenatrze i liczne (chyba) odwiedziny!

Tak, tak, to nie debiut w wierszowaniu. Musi być "jeszcze" i już :)

tyka tykaniem - widzę, że obok, czułem że muszą się zetknąć.

o te potknięcia też sie potykam, rzeczywiście, brzmi tknąco niezachęcająco, ale, no cóż!

ostatni komentarz pana Sylwestra uderza w 9, a to już blisko do 10, albo i nie?
może lepiej zostać gołosłownym.
:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowski tak to brzmiało w liście, a w opisie siódmej bitwy pod Troją to brzmi tak: … aby zmóc przerażenie olbrzymią tarczę krzyku podnoszą nad sobą Grecy. Bitwa jest wielka i piękna. Wrzawa tak miła bogom jak tłuste mięso ofiar. Rośnie w górę i w górę dochodzi do boskich uszu. Różowych od snu i szczęścia więc schodzą bogowie na ziemię.  @Robert Witold Gorzkowski i teraz na koniec puenta:   „Jest tyle miejsc zdobytych, widzianych. Italia, Hellada, czy "Martwa natura z wędzidłem". "Wysoko w górze- on", już nie wiem czy to zdumienie, zdziwienie- ono przecież też istnieje. Herbertowskie wołanie ze wzgórza Filopapposa- "on'! Widać, co, kogo, gdzie. A może to tylko błysk uporządkowania, tam leżą estetyk wszelkie doznania.”   To prawda Aniu ale każdy tą estetykę po swojemu interpretuje. Ania jako estetyczne doznania, Herbert jako głos z Akropolu, Freud jako parapraksje, a ja jako poszukiwanie wczorajszego dnia.  Super wiersz można go jeść łyżkami.    
    • @Annna2 ponieważ Berenika zanim ja skończyłem się pakować na wyjazd a jest godzina 1:50 napisała esej godny Herberta nie będę już nic wymyślał. Przeszukałem swoje zbiory i znalazłem list Herberta (nigdzie nie publikowany) tak szczery że aż boli, przyziemny że niżej się nie da ale mówi o tym co robił zanim doznał epifanii i wolał ze wzgórza Filopapposa" i tylko ta estetyczna kontemplacja nawaliła, a prawdziwą metaforą zagdaczę i zaszczekam i odwalając odczyt pochwalny dla luźnych chwil Herberta wyjeżdżam na Podkarpacie do zobaczenia Robert

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @violetta Viola

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      , na samą myśl głowa boli...
    • słuchajcie wszyscy i wszem i wobec chciałby lecz wstydzę się dla niej napiszę jak napisałem swój pierwszy wiersz chce lekko bez murów i twierdz tak jak trzmiel krąży przy kwiatu kielichu i wgłębić się chce byłem i jestem i ona była i kwiat tu swój pozostawiła podlewałem a on rósł jej ciągle mało aż  nic nie zostało teraz na brzegu morza dziecko bawiące się w piasku stawia zamki a w błękitno  -zielonym płaszczyku wiaderka ziarenka piasku tajemniczo błyszczą się przy sobie wiem, powiedziała i odeszła do niego
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...