Elegia do Matki II

[adolf]

Ach, pragnęłaś od zawsze być grajkiem z Hamelin
po to własną piersią stroiłaś Instrument
miał wywabić anioły z ich niebieskich siedlisk
pod kontrolą, rządkiem, w dom wniosłyby Dumę.

Lecz by dźwięk mógł zaistnieć od narodzin musiałaś
Usuwać z syna Wnętrze, umożliwiać przepływ
Powietrza: Tak stał się -- twym oddechem, zamiast
Sobą. Odgrywał ciebie, kiedy ty dotykiem
Zaślepiałaś otwory jego zmysłów

(Wiesz, że nawet jego pierwszy wdech nie był - Jego
Ten pierwszy wdech!)

Lecz im dłużej grałaś robiłaś się sina
A on coraz bladszy, nie wiedziałaś nawet
Czy to od aniołów? Czy tą biała barwę
Zyskał od marmuru, czy od wapnia, trzymał
W sobie doskonałość czy śmierć


I tak jak w twojej bajce, puenta była straszna
Nie otrzymawszy zapłaty, hipnotyczną melodią
Uwiodłaś synów dookoła, swojego też
Wyszedł z siebie, by za muzyka podążać
i utopić się w tobie