opowiem ci mamo

[Justyna_Dziadak]

nie jesteś błoga ani sławiona
a owoc twojego żywota
leży rzucony w kącie
śni o swoich narodzinach lub też o śmierci

wolno i leniwie budząc się
nada sobie nowe imię
serce stanie się dobre
jak chleb z pokuszeniem
z którego wszyscy jesteśmy
bierzcie i jedzcie

powie wronom zaciekłym gawędziarkom
pomiędzy którymi zjawi się
szybko i pewnie
i tak zakraczę was po kres wszystkiego

krukom dziobiącym aż do krwi
wyszepce
bierzcie i pijcie znużenie
zapcha i wasz krwiobieg

szukając spokoju
choć nie świętego
ułoży się pod drzewem
za które wszyscy cierpimy

[Dawid Rt]

Odważnie, albo obrazoburczo. Środek zagadany. W sumie tylko dwa ostatnie wersy ciekawe.