Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

starannie mieszam swoje uczucia
od smutku i szczerego współczucia
po melancholię i refleksję
wysłuchać, pocieszyć, uwierzyć
nie ściągnę maski naiwniaka
usłyszę że jestem czuły
co tam
niech ludzie piszą jak mnie widzą
jak siebie chcą
w domu zmyję ten słodko-kwaśny sos
albo zbiorę w pudełko po Nivea
i tak zbylejałczeje

Opublikowano

pewnie, że nie zbieraj. słodko-kwaśne sosy są nietrwałe, jednorazowe jak aplikacja kolagenu czy jakiego tam jeszcze innego Q10 z niebieskiego pudełka ;)
może następnym razem, gdy pozwolisz się "utytłać" to jednak wmieszaj więcej słodyczy? może wtedy nie usłyszysz, ze jesteś nieczuły ;) i nie kolekcjonuj pudełek - trzeba żyć dalej :)

in-h.

Opublikowano

doprawiasz - dostrajasz się dla innych, ubierasz w refleksyjność, słodzisz w pocieszeniu, wysłuchujesz z dozą goryczy, wierzysz bez posmaku cierpkości etc... i co z tego? żaden "sos" nigdy nie będzie smakował jeśli nie zmyjesz tej papki - bo tylko wtedy nie zbylejałczejesz. i niech sobie piszą i mówią co chcą - bez sosu też smakuje.

zmykam. pozdrawiam,

in-h.

Opublikowano

I ja pryskam.
Tylko drąży mnie pytanie, czy jesteśmy prawdziwi "tutaj", czy "tam".
Tutaj wygodnie tworzyć bezkarne iluzje o sobie i pęcznieć z dumy nad sobą. Nic nie ryzykujemy.
"Tam" jednak potrawka w słodko-kwaśnym sosie.
Doranoc.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ileż, tutaj pięknych i niezwykle rzeczowych komentarzy! Dziękuję Wam serdecznie.  Każdy komentarz, refleksja są niezwykle cenne. Jeszcze raz wszystkim dziękuję.
    • Co ta dziewczynka wyprawia z gołębiami, cudo. Nie wiem czy Chopin piękny czy balet. Jedno i drugie piękne.:)  
    • Mama z tatą, trącając się łokciami, Szatkują kapustę do kiszenia na zimę. Córka gołymi stopami, z chichotem, W beczce tańcuje na dyskotekowe rytmy.   Nadchodzi jesień, robią zapasy na chłody. Wujek wędzi schaby, balerony, cuda same. Kręci kiełbasy na metry, bez umiaru żadnego. Tu salceson, tam kaszanka – jak z PRL-u.   Przyprawy dobiera i w gary układa. Ciocia Maja, rozwiedziona z Guciem, Łezkę puszczając z oka smutnego, Mak uciera na ciacho przepyszne.   Para bucha pod sufit, plątanina, krzyki, Po piętach się kaleczą, palce rozdeptują; Jedno klnie, drugie przeprasza na klęczkach. Pies zwąchał kęs smakowity na stole,   Jęzor wywalił i łuuu – wyje wniebogłosy. Przy piecu chlebowym, rozgrzanym, Romek, lekko przypudrowany mąką, Nadzór baczny trzyma, a piec czujny   Nad Romkiem podchmielonym. Taka to piekarska komitywa. W tym rwetesie, w tej bieganinie Za własnym cieniem i ogonem,   Łomot od drzwi słychać, łubudu! Ki czort? – pada pytanie gospodarza domu. „Listonosz Maciek, dobre wieści przynoszę” Azor, bierz go, kapusia, bimber wyniuchał.   Nagle coś zamarło, nikt się nie spieszy, bezruch. Nawet zegar zawiesił wskazówki na kołku. W kuchni, pachnącej jeszcze wiejskim jadłem, Czas utknął w kadrze, a projektor zgasł…    
    • utrwaliłem się na tym zdjęciu za oknem wiatr ulice machają ogonem   nie mogę zasnąć żarówki mruczą koty świecą oczami  
    • jasność zaprzęgnięta do bezlitosnej walki z chandryctwem! kantaty zastępujące wszechrozbrzmiewający muzak! właśnie, pomimo, iż do Bożego Narodzenia jest jeszcze sporo czasu, przyszli do nas kolędnicy-jasełkowicze. aż uginają się, spoceni, pod ciężarem kilkudziesięcioletniej szopki. z sapaniem stawiają lakierowane skrzynisko na środku dużego pokoju. przedstawienie czas zacząć! diabełek wysuwa łuszczący się z farby, pomarańczowy język, Śmierć robi zamaszek kosą na zardzewiałej sprężynce  –  i pstryk! – głowa Heroda wystrzeliwuje. nieco za mocno. turla się pod komodę. raczkuję, macam. jeju! co u licha? zamiast drewnianej łepetynki  – cud! – wyciągam zwinięte w kłębek... kociątko. uśmiechasz się, kochanie. w tej magii nie ma nic ponadnaturalnego – mówisz przejmując ode mnie kiciulka-dzidziulka. i dzieje się wielkie święto: moje wyżyny lekko i z wyczuciem napływają na twoją nizinkę.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...