Zgłoś

Lubi błądzić                                      wśród drzew starego lasu   o świcie opuszcza dom zagłębia się w przyrodę poranek tam już rozbudzony   i ona   swoje imię wymawia zalotnie przedstawiając się dodaje – córka leśniczego spojrzenie konwalii doprawione miętą  gdy buzię upiększa kokietliwy zgryz  zacienia go uśmiech i woń jaśminu ze skraju kniei    raz szła dziką bruzdą do leśnej pasieki  co chwilę chwytała sukienkę by wiatr jej nie uniósł za wysoko a było bezwietrznie    nim pstryknął jej zdjęcie kilka razy poprawiała warkocz choć dobrze był ułożony    lubi słuchać wtedy nieruchomieje   gdy jej usta rozchylił miodowy głos  i objawił Leśmianem - ja jestem las ten cały – zaniemówił rozejrzał się jakby szukał oparcia   teraz już wie poezja może kwitnąć wśród drzew starego lasu          

@Alicja_Wysocka To usuń kursywę, formalistko.

tyle dni już minęło bez echa tyle nocy nie umiałam przekonać zanim czas się stanie zazdrosny każdy świt biorę w swoje ramiona    

@egzegeta Tak, mniej więcej uczę się czytać poezję, rozumiem te niuanse, dlatego podoba mi się ten tekst. Innymi słowy powoli, bo to bardzo powolny jest proces, zaczynam rozumieć który tekst chwalę, choć bardzo możliwe, że tylko częściowo, albowiem w szeregu sprawach jestem jakby to ująć mocno niedopoinformowany.... 

@Duch7millenium w ładnej oprawie słowa do mnie trafiają:)