lekcja pokory

[Kraft_]

na rozstaju marzeń
próbuje zrozumieć

znaczeniem nieprzebytej drogi
pozbawiony ścieżek idę w iluzję
pod zimowym kapeluszem
trzymając zieleń drzew
czaruję własne halucynacje
pożółkłe jeszcze jesienią

tylko w ogrodzie wiosna
tęsknota
i mały domek z kart
zbudowany z westchnień do edenu

walcząc z własnymi słabościami
patrzę w błękit
rozprawiam się ze słońcem
by zaślepiony azymut
nie stał się jedynie przemijaniem

już pokorny ale wciąż sobą
twojego kierunku uczę się od nowa

[Rihtik Stempelek]

Ta lekcja pokory ambiwalentnie jest.. na plus w moim odbiorze :)
na rozstaju marzeń próba zrozumienia dotąd przebytej drogi, to.. jest to.. ale, żeby w iluzję jak w dym..
Wahania podmiotu (autora?) czarującego swoje halucynacje (i tak zapewne czarowne) i walczącego ze słabościami pod wpływem błękitu po to by rozprawić się ze słońcem mimo zaślepienia obranym azymutem, niepokoi..
Uspokajają ostatnie stychy a szczególnie nauka z pokorą związana :)