Poeta Strapiony

[Stopex]

Jego złote pióro skrzypi na papierze
Każde słowo w bólu zamacza
Krwawym atramentem pisuje litery
Łzy kroplą przyozdabia końcówkę

Dzieło iście Homeryckie, powstaje z cierpienia
Płomień nienawiści łapczywie spala poetę
Z popiołów zmartwychwstał smutek przyodziewa
Teraz już bez emocji duch z niego ulatuje

Powstał z ziemi, co go jak matka wydała
W kwiecistej mozaice doznań dookoła
W rękach trzyma papier zabazgrany
Dzierżawi sam siebie w wierszu zamknięty

[Gość]

Brakuje jeszcze aureoli, może skrzydeł, do tego zbroi, miecz - współcześnie: kałasznikow i poeta jak malowany.

[Sylwester_Lasota]

za bardzo poszedłeś w patos :)
pozdrawiam i do poczytania :)

[Staszek_Aniołek]

rzeczywiście patos na patosie patosem pogania...

ale czuć emocje i to jest dobre.
pozdrawiam A.

[teresa943]

przeczytałam...niestety, jak dla mnie zbyt patetyczny.

serdecznie pozdrawiam ;)
Krysia

[maria_bard]

Niedopracowana pisanina o niczym. I błędy ortograficzne, które wykreślają tekst. :(((