Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kolor, ludzie, obraz

Adrian_Janochowski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Adrian_Janochowski

Adrian_Janochowski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Coś się chyba tu zmieniło
Jakby miał przyjść nowy czas
Ziarno się zakorzeniło
By wypuścić nowy kwiat

Może więcej wiary w siebie
Albo inny pogląd wad
Na ziemi nie będę w niebie
Lecz od siebie zmieniam świat

Zawsze staczam z sobą bitwę
By jak codzień z łóżka wstać
Czasem mam znajomą wizję
Która każe dalej spać

A ja wiem, że muszę nadać
Swemu życiu kolor sam
Nikt nie przyjdzie pomalować
Pędzel w dłoni dzierżyć mam

Razem jako wielka armia
Wszyscy weżmy farby swe...

I dalej malujmy świat taki jaki chcemy
Niech wizja piękna stanie się
Obrazem oglądanym
w codzienności
nieszarzejącej
od naszych
zbłąkanych
twarzy
drogą
krętą
daną
nam
tu
aby
człek
każdy
spełniał
marzenia
o, których
myśli skrycie
cały swój czas
A szara codzienność
Je zabiera by pozostały nieznane



Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
Opublikowano

Podoba mi się to,że poszukujesz nowych sposobów wyrazu, trochę udziwniłeś tekst formą, spodziewałam się wystrzałowej puenty, a tu
- zdechło!
'Je zabiera by pozostały nieznane' - za słabe, nie, to mi się zdecydowanie nie podoba.
Pozdrawiam serdecznie
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      przejaśnienie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @lena2_ Piękny wiersz! Uchwyciłaś coś bardzo subtelnego – tę cichą ulgę jesieni. która może wreszcie odpocząć po naelektryzowanej intensywności lata. Urzeka mnie minimalizm formy przy maksymalnej pojemności znaczeniowej. I ta "zaduma" w pierwszym wersie, która otwiera przestrzeń dla wspomnień - bardzo jesienne. Wiersz ma w sobie spokój i mądrość.  
    • Leszczym
      Marzenie

      Przez Leszczym · Opublikowano

      Marzy mi się duża pizza hawajska na Spółę z Marzeną w Honolulu. Marzy mi się również kilka innych nieco mniej wymiernych spraw, choć trzeba dodać, że równie nieosiągalnych. Ktoś mnie kiedyś poprosił, abym mierzył wysoko, słusznie nawet, ale moje zamiary chyba za wysoko się wzniosły, więc - cóż - poniosło. W związku z powyższym najwyższym poleciałem z tym tekstem, którego nie da się już odnienapisać. Wyszedł mi niedolot.    Warszawa – Stegny, 16.10.2025r.
    • violetta
      Niewinna jesień

      Przez violetta · Opublikowano

      @Arsis o jak miło mi, serdecznie dziękuję i pozdrawiam również:)
    • Annna2
      Dwuosobowa wersja nieba

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Migrena tu nie ma miłości, może było tylko zauroczenie, pierwsze łał! I na tym się skończyło. Pozostał kredyt wiążący bardziej niż przysięga małżeńska. Ale mam drugie wrażenie- może mylne więc trochę z obawą- że to nie są prawdziwe osoby ale wytwór informatyki. I zastanawia mnie zawsze wpleciony motyw Boga- jakby był wszystkiemu winny. Nie jest. Ale jeśli coś się nie udało, spartaczyło- to łatwiej jest kogoś obwinić- wtedy lżej  
    • Berenika97
      oczkiem w głowie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Roma Twój wiersz jest o niezwykłej sile, surowy, odważny i hipnotyzujący. Czytając go, czuję się, jakbym dostała klucz do bardzo prywatnego, poturbowanego, ale przez to niewiarygodnie autentycznego świata. Wiersz jest jednym, wielkim, paradoksalnym zaproszeniem. Zaczyna się od diagnozy: "a serce ma wykołatane". To serce jak po bitwie, wyczerpane, ledwo zipiące. I wtedy pada zaproszenie. Ale jakie to zaproszenie! - "wleź na krzywy ryj". To sformułowanie jest brutalne i szczere, odrzucasz wszelkie konwenanse, grzeczności. Mówisz: "... musisz porzucić oczekiwania i po prostu się wedrzeć. Bez pukania." A zaraz po tym brutalnym wejściu następuje czułe: i rozbądź się wygodnie. Ten kontrast jest wyraźny - Wejdź w mój chaos, ale poczuj się w nim jak w domu. Druga zwrotka to instrukcja obsługi tego pokiereszowanego wnętrza. Gość ma słuchać "kawałków głodnych , czułości". To piękny obraz – dusza nie jest całością, jest zbiorem fragmentów, a każdy z nich ma niezaspokojoną potrzebę. I wtedy pojawia się ten niesamowity obraz: "może zapal skruszenia , pozawijane w bletki". To niezwykła metafora - skruszenie, poczucie winy - staje się tutaj czymś, co można wspólnie konsumować, by osiągnąć inny stan świadomości. To świadome, wspólne pogrążenie się w bólu, by go oswoić. Ostatnia zwrotka to kulminacja tej intymności. To już nie jest tylko bycie obok, to całkowite zanurzenie. "I śpij z niej sny , i śnij w niej" - gość ma nie tylko zamieszkać w tym sercu, ale czerpać z niego swoje sny, śnić jego językiem, jego obrazami. A celem nie jest uzdrowienie, poskładanie w całość. Ale nie jest to obietnica happy endu, ale obietnica towarzyszenia w tym, co jest – w procesie rozsypywania. Masz swój własny, unikalny język do opisywania stanów wewnętrznych, który jest fizyczny, szorstki, a jednocześnie niewiarygodnie czuły.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...