mgnienia

[Lobo]

Poranek rozświetla, skrapla się rosą. Rzeka
wije wianki meandrów, gaworzy z brzegami,
podgryza piędzi ziemi. Na zwalonych drzewach
bulgocze gniewnie, zagląda do pokoi bobrom.
Niechętnie oddaje ryby. Chowa je w głębi,
zazdrosna jak stara panna o uśmiech
kierowany do innej. Miejsca takie,
jakby opuszczone wieki temu,
chwile, jak ta, sama w sobie,
jak centrum wszechświata,
obraz zatrzymany na siatkówce oka:
pomarszczone oblicze nurtu, zajączki
światła w szaleńczej zabawie w berka,
brzany furkoczące na płani, wszystko
dla mnie, dla ciebie, w tym jednym
zastygłym ruchu, pulsie, drgnięciu.

Jedyne na co stać teraz, to bezgłośne
westchnienie, gest pokory, pochylenie
głowy, myśl wszechogarniająca,
przez eony, w olśnieniu.

[Messalin_Nagietka]

pięknie Lobo - jedyne co to "chowa w głębinie" - ale to tylko sugestia
MN

[Lobo]

...Dzięki...;-)...A to sformułowanie zostawię tak jak jest - miałem ma myśli " w głębi ( siebie)", traktuję tu rzekę jak żywą istotę...;-)

[Messalin_Nagietka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

niech będzie w końcu to Twój wiersz
MN

[Antoni Leszczyc]

"zagląda do pokoi bobrom" podobało się zdecydowanie najbardziej :) Szczypta humoru dobrze temu utworowi zrobiła. Czytało się przyjemnie, choć pewnie za długo wiersza nie popamiętam. Szału nie mam - ale nie żałuję.

Pzd, Antek