Podróż

[Bronisław Jaśmin]

Ogród wplącze się w biodra - w przelotne zbawienie,
palce postoją na dłoniach i zliczą powietrze.

W tym miejscu będzie powódź lub susza,
choć o tym rozstrzygną twoje nogi -
- ten wstęp w nieśmiertelność.

Za sobą wyrzucamy nietrwałe mastaby
ze światła, gdy rosnące paznokcie wskrzeszają
strony świata - powrotne ptaki od nicości,
tracące na rozstajach czas i orientację.

*

Burze tkane na włosach, perła na zachodzie,
senny strażnik z piżamie nos wtyka za szybą,
krajobrazy linieją na czarno i siwo,
gdy wybieram się w podróż -
podróżą jest pacierz, rozsupłany na gwiazdach,
w wiśniach, alkoholu.
Uśmiechnięte do lądu - pojazdem jest morze,
odjechałem,
omijam ciała - ciemne stacje. -

- Zaśmiecone od minut natężone dworce,
bo powietrze zza które wejdę lub przeniknę,
do którego dołączę, gdy wypruję przestrzeń,
jest moim ostatecznym albo pierwszym ojcem.