Przekrój

[Bronisław Jaśmin]

Penetrujemy światło. Czym jest ta niepewność?
Czyżby zabrzmi w języku niezmoczonym w głoskach?
Niech czas wreszcie usiądzie, porozmawia z sobą,
zawstydzi się, zamieni się w ciemny margines, zejdzie na manowce.
Kroczenie po omacku, stop - znów po omacku, wstrzymywanie podłogi,
smutek dobiera się do grdyki stężonego słońca,
a na ludzkich odpowie codziennym odwetem.
Penetrujemy światło. Po legendach zostaje trochę więcej piasku.
Niebu powodzi się powtarzać czernią i niebiesko.
Chociaż nie wiem od czego, od jakiego miejsca
zabieram się i łapię za przyszłość i czas.