Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Bez rozgłosu i bez fanfar
jak przystało wielkiej damie
pojawiła się nad ranem
i utkwiła przy mej bramie

bo dozorca, pan Lubomir
w myśl zasady czy zwyczaju
jako że ma imieniny
myśli tylko o ochlaju

więc od rana przy kielichu
w towarzystwie innych cieci
miast rozewrzeć skrzydło bramy
syknął, w dupie mam, poeci

niech próbują samodzielnie
tworzyć swoje wierszowanie
ja dziś bramy nie otwieram,
dzisiaj mam imprezowanie.

Opublikowano

I od razu widać, że bez weny ani rusz. Dowód poniżej. Pogrubiony.
Teraz już wiadomo, kogo nie wpuścił pan Lubomir.



Bez rozgłosu i bez fanfar
jak przystało wielkiej damie
pojawiła się nad ranem
i utkwiła przy mej bramie

bo dozorca, pan Lubomir
w myśl zasady czy zwyczaju
jako że ma imieniny
myśli tylko o ochlaju

więc od rana przy kielichu
w towarzystwie innych cieci
miast rozewrzeć bramę wenie
syknął, w dupie mam, poeci

niech próbują samodzielnie
tworzyć swoje wierszowanie
ja dziś bramy nie otwieram,
dzisiaj mam imprezowanie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pan Lubomir nawet nie wie
w jakim poważaniu
mamy jego gdyż już chrapie
słodko na posłaniu

bo choć z niego nie wymoczek
wymięknie czasami
a szczególnie kiedy żłopie
gorzałę szklanami.

Pozdrawiam ;))))))
HJ

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To się musisz cofnąć w czasie
bo u Stanisława
w każdy czwartek na obiedzie
była niezła wrzawa

a bywali tam poeci,
uczeni, malarze
którzy zaraz po obiedzie
rozsiadłszy się w barze

gawędzili o poezji
pod kielich węgrzyna
gdyż niejeden z owych gości
to był pijaczyna.

pozdrawiam ;)
HJ


Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To się musisz cofnąć w czasie
bo u Stanisława
w każdy czwartek na obiedzie
była niezła wrzawa

a bywali tam poeci,
uczeni, malarze
którzy zaraz po obiedzie
rozsiadłszy się w barze

gawędzili o poezji
pod kielich węgrzyna
gdyż niejeden z owych gości
to był pijaczyna.

pozdrawiam ;)
HJ





Wędrówki po czasie
urządzał mi dziadzio.
Jego pra, pradziadek
był nadwornym paziem.

Opowiadał rzewnie,
jak drzewiej bywało.
Co jedli, co pili
i tak już zostało.

Że moja rodzina
(lecz tylko po mieczu)
Uwielbia łikiendy
w czwartki rozpoczynać.

;))))

pozdr
Opublikowano

U Ciebie Henryku zawsze gwarnie i wesoło! Bardzo mi się podoba ta swada z jaką spotykam się w Twoich wierszach.

Teraz jest już ranek
i słoneczko świeci
więc przepijam kawą
zdrowie wszystkich cieci!

Tylko dzięki Tobie
choć minęła chwila
zdążyłam polubić
pana Lubomira!

Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To się musisz cofnąć w czasie
bo u Stanisława
w każdy czwartek na obiedzie
była niezła wrzawa

a bywali tam poeci,
uczeni, malarze
którzy zaraz po obiedzie
rozsiadłszy się w barze

gawędzili o poezji
pod kielich węgrzyna
gdyż niejeden z owych gości
to był pijaczyna.

pozdrawiam ;)
HJ

Wędrówki po czasie
urządzał mi dziadzio.
Jego pra, pra… dziadek
był nadwornym paziem.

Opowiadał rzewnie,
jak drzewiej bywało.
Co jedli, co pili
i tak już zostało.

Że moja rodzina
(lecz tylko po mieczu)
Uwielbia „łikiendy”
w czwartki rozpoczynać.

;))))

pozdr




Ja zaczynam w piątek I kontynuuję
przez całą sobotę bo wtedy grilluję
popijając często wódeczkę lub piwo
pod swojską kiełbaskę albo pod mięsiwo

niekiedy pod rybkę bo i to się zdarza
gdyż na działce pełnię funkcję gospodarza
więc dobieram menu, pieczywo i trunki
i ponoszę koszta za wszelkie sprawunki

ale już w niedzielę tylko do śniadania
bowiem po obiedzie jest czas pakowania
bo się zbliża powrót w domowe pielesze
z czego raz się smucę innym razem cieszę.

Pozdrawiam ;))))
HJ

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Lubisz tego pana co przeciwny wenie?
Ja zaś wręcz odwrotnie, za grosz go nie cenię.
Po pierwsze pijaczek co innych rozpija,
po drugie, przez niego wena mnie omija
po trzecie zbyt często ociąga się w pracy
więc powiedz dlaczego dla Ciebie on cacy.


Pozdrawiam serdecznie i zapraszam do odwiedzin
HJ


Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Po co płakać , po co smucić
się lub w nerwach gryźć pazury
kiedy można na to wszystko
patrzeć się z humorem z góry.

Nie chcę żeby moi bliscy
choć przez chwilę spoglądali
na mnie, który jest markotny
lub się przed kimś głośno żali.

Moje żale jak w teatrze
drzemią sobie za kurtyną
a na scenie, tej publicznej
miłe, ciepłe słowa płyną.


Pozdrawiam serdecznie)))
Zapraszam do ponownych odwiedzin.
HJ
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pan Lubomir jest z gatunku
jakich wokół jest niemało
Panie Heniu daj na piwko,
lepiej będzie się trzeźwiało


to są słowa, które słyszę
dzień czy noc to, bez różnicy,
z tego właśnie pan Lubomir
słynie w naszej kamienicy.

Z wytrzeźwieniem zaś nie bardzo
chyba się Lubomir śpieszy
gdyż gdy mijam go na schodach
zawsze mu się gęba cieszy

bo w siateczce niesie puszki
i nie jakiejś tam Pandory
ale z piwkiem by spożywać
mógł go z rana i w wieczory

kiedy po dniu główkowania
gdzie by, co by żeby było
parę groszy na browara
i by dalej się kręciło.

Pozdrawiam
Zapraszam ponownie
HJ

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Leszczym Ty to masz Michaś wymagania naprawdę Skąd ja Ci teraz trójkąt wezmę? ;) 
    • Czy potrafisz zatrzymać burzę moich uczuć? Moje rozpalone i krwawiące, niespełnioną miłością serce. Czy byłabyś mi nadal luba i przychylna, wiedząc o tym, że nie ma nocy bym z Twym obrazem przed oczyma nie zasypiał i budził się z pierwszą myślą o Tobie? Nie ma dnia bym przy oknie Twoim nie zwolnił kroku, nasłuchując głosu, który jako jedyny ma moc sprawczą ukojenia duszy straconej. Są dni gdzie upodlony niemocą choroby, jedynie tępo patrzę przed siebie w szarość zagrzybiałych, wilgością ścian. I nie ma mocy takiej bym wyrwał się z tego stanu, gorszego od śmierci. Która to patrzy na mnie z naprzeciwległego fotela z triumfalnym acz pustym uśmiechem. Lecz gdy tylko usłyszę, stukot obcasów na hallu klatki schodowej. Kolor wraca w obolałe mrokiem tęczówki A skostniałe wielogodzinnym bezruchem palce, krwią stężałą napływają na powrót. A usta, szepczą tylko jedno słowo. Najpiękniejsze. Najsłodsze. Twe imię. I legnę jak ujęty czarem, do drzwi by być choć o krok od Ciebie. Szybkimi krokami, wpadasz na piętro i zamykasz się w swej mieszkalnej fortecy, naprzeciw mojej ruiny. A ja padam na progu  i w bezszelestnej niemocy. Głowę osuwam po  lakierowanym drewnie drzwi. I płaczę tak, skulony aż do czasu gdy zmorzy mnie zbawczy sen. Najgorsze jest jednak to gdy, starasz się mnie pocieszać i litujesz się  nad moją straczeńczą postacią. Nie znając powodu mojego obłędu. Mój przyjacielu. Boże mój, czy gorsze słowa jeszcze mogą wyjść z ust kobiety? Ideału o który Cię błagałem  latami straconymi? Jedynego powodu mojej dalszej  męki egzystencji. Teraz ze mnie kpisz jeszcze, choć uczyniłem wedle woli Twojej i płaszcz czarny  na wieki przywdziałem.  I śmierci się na posługę oddałem. Chełpisz się tam w swym niebieskim pałacu I mnie robaka zwykłego wgniatasz do grobu z uporem i lubością psychopaty. Po cóż mi dałeś, Jej majestat święty oglądać, skoro nie mi ona powierzona? Tylko mnie karcisz dla uciechy,  zabijasz i wskrzeszasz. Choć ja już tylko duchem jeno  tu wśród ludzi ostałem. A zgon mój dawno już się dopełnił. Dla mnie już tylko ciemna noc w nowiu. I wiersz pożegnalny. Ty w ramionach jego zasypiasz już z wolna. Ja bawię się swoim  ciężkim ośmiostrzałowcem. Dekadent nie może żywić uczuć, więc podsunąłem pergamin z wierszem dla Ciebie pod jasne światło świecy.  Zajął się szybko i spopielił z sykiem cichym. Spłonął jak mój świat. Huk strzału Cię obudził. Wiedziałaś, co zaszło. Może miałaś jeszcze nadzieję,  lecz wtedy ujrzałaś jak dusza moja ucieka w  śnieżną kurzawe za oknem, przez mały, okrągły otwór,  zbitej pociskiem szyby.  
    • moja miłość do niej była pierwsza jej do mnie druga
    • @Gosława Znowu na kompie stacjonarnym kwadracik mi się wyświetlił, już trójkąty są dużo lepsze :)
    • Cudnie, neurobiologicznie, intymnie, głęboko.  Lubię takie wiersze, nawet bardzo.    I osobiście uważam, że biologia, jako nauka o życiu,  jak najbardziej ma prawo przenikać do języka i poezji,  które też są przecież żywe i życie właśnie często opisują.  Sama od nich nie stronię, tak z fascynacji jak i zawodowych powiązań z naukami przyrodniczymi :)   Deo 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...