Lustro

[Bronisław Jaśmin]

Twarz moja w długiej kolejce przechodzi przez lustro.
Wypuszczamy pająki ze śnienia lub oczu,
to niewyraźne łóźko zdobywam na wojnie,
na której oddech jednak jest jedynym łupem.

Po palcach przebiegają moreny i zwierzę,
które w niebie to księżyc, a tutaj jest we mnie.
Targuję się ze światłem o resztki ciemności,
a wykupuję krwią światło od zwęglonych prążków.

Te lustro w przedpokoju, z tym twoim odbiciem
będzie goniącym tłumem za tobą, gdy pójdziesz,
choć nie ruszy się z miejsca, nie szarpnie przestrzenią,
przede mną zastępują mnie w biegu i krzyku w moim imieniu
zimne ziemskie krajobrazy. Bo w lustrze w przedpokoju
przegląda się pamięć. Jeszcze trochę mam ciała, zatkam czas,
zostając.