Zgłoś

I za kici kici Kazi.        

Maty rozwalone, fenole wzory tam.  

A kil; perturbacje, bejca, brut, replika.  

Ile w czerwcu buc wre z cweli.  

Może dzielny Tezeusz w drodze po głowę minotaura wątpił w swoją siłę i lata treningu walki?   Krok za krokiem wśród gałęzi takich samych ścian śledziły go koszmary o byczych rogach, obawa, że nigdy nie ujrzy już Aten, wprawiała dłonie w drżenie.   Gdy zatriumfował i wzniósł łeb bestii ponad poprzeczkę oczekiwań ojca, czy blisko nie było, by zgubił nić od Ariadny i przez całą wieczność błądził jednakowymi korytarzami?   Ale heros taki byłby zbyt ludzki, mit zbyt prawdziwy. Kto uwierzy w przeciętność?   A przecież po wyjściu z labiryntu wpadł Tezeusz w labirynt nowy, wykuty z codzienności, z innym jeszcze minotaurem - labirynt, którego nie pomieści żaden z mitów.   Trzyma więc kurczowo, co mu pozostało - miecz i odcięty kawałek nici.