O słowach: cisza, czas i pustka.

[Bronisław Jaśmin]

w domu zawsze coś mieszka. nawet gdy jest pusty, nie poskarży się o to, że jest pustostanem.
nawet kiedy, gdy nie ma ludzkich domowników, pokoje zamieszkuje gospodyni - cisza.
więc w historii kosmosu po kres i po odmęt, wszyscy nigdy razem się nie wyprowadzają;

i mieszkanie nie wyprowadza czterech ścian i ciszy. czas nie uda się na przeprowadzkę
z kunsztownie zdobionego wahadła i fotografii trochę zamglonych poobiednim snem.
nie istnieje dla niego zamienny pokoik, kawalerka, więc się nie przeniesie.
bo czas nie umie mieszkać za trawą i butem, za przestrzenią, kosmosem, dziejami i krwią.

przestrzeń, która mieszka w pokojach i kuchni nie wychodzi za drzwi.
choć poszukuję przestrzeni, które już wybrały: wejść czy jednak wyjść.
drzwi wchodzą - nadrealny zwrot, - rozmawiam w cztery oczy z kosmosem czy niebem.

tylko podłogi towarzyszą wykuwanym krokom w gęstości powietrza.
nad ranem piję kawę. wychodzę do pracy. gdy wracam dom jest pusty;
nie tak całkiem, prawdziwa pustka nie istnieje, bo jest pełna wszystkiego co nam zabierała.

[ptak]

....chyba gospodyni?...- cisza.

[ptak]

Hmm, szybka, niezauważalna poprawka...