Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Było tak cicho i ciepło,
majowo raczej niż wrześniowo.
I tylko zapach
żółkniejących liści
wyrywał nas z półsnu
przedziwnego, cudownego.
Z magii czystej,
co szczelnie otuliwszy ciała
pozwala myślom
szybować wysoko
ponad codzienność,
gdzie księżyc rozpina
swoje srebrne sieci.
I aż chce się krzyczeć:
trwaj chwilo! Jesteś piękna!

Ale nic z tego.
Mefisto nie słyszy
zajęty śmiercią
gdzieś na końcu świata.
I dzień przychodzi,
pokorny sługa życia.
Rutyny szczotką zamiata
ostatnią skrzydlatą myśl,
schowaną we włosach
przed srebrnym rybakiem.

Opublikowano

A doczytał Pan resztę? Bo na początku niechcący kliknęło mi się enter i pierwotna wersja brzmiała: "było tak cicho i ciepło". Ale teraz jest już ciąg dalszy. A jeżeli nadal nijak, to co zmienić, by było lepiej? pozdrawiam

Opublikowano

ja bym widział to tak:

było cicho i ciepło
tylko zapach
żółkniejących liści
wyrywał nas z półsnu
Z magii czystej
co szczelnie otuliwszy ciała
pozwala myślom
szybować wysoko
ponad codzienność,
gdzie księżyc rozpina
swoje srebrne sieci.
I aż chce się krzyczeć:
(trwaj chwilo! Jesteś piękna!) --> tu wypadałoby coś zmienić bo brzmi banalnie

Ale nic z tego.
Mefisto nie słyszy
zajęty śmiercią
gdzieś na końcu świata.
I dzień przychodzi,
pokorny sługa życia.
Rutyny szczotką zamiata
ostatnią skrzydlatą myśl,
schowaną we włosach
przed srebrnym rybakiem.

Srebrny rybak mi się podoba :)) pozdrawiam

Opublikowano

Zgadzam się z Włodkowymi zmianami. Rzeczywiście tak jest lepiej. Ale Fausta bym nie zmieniał. Natomiast skróciłbym go do: Trwaj chwilo!... i ponieważ jest to cytat, dałbym pochylony druk.
Pozdrawiam Oboje.
Jacek

Opublikowano

Podoba mi się! Rzeczywiście, w wersji pana W. brzmi odrobinę gładziej... Zdarzają się w życiu takie chwile (nie tylko wrześniowe:)), które chciałoby się zatrzymać na dłużej, ale może właśnie w tej ulotności tkwi cały ich urok... Życzę jak najwięcej takich pięknych chwil!
Pozdrawiam:)
R.R.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 Tak- cykl pracy, życia Warmiaków był związany z cyklem liturgicznym, wszystko wiązało się z Maryją Matką i Bogiem- całe życie. To gdzie są Warmiacy- tu trzeba wspomnieć o trudnych losach Autochtonów. O tym później( ale może już znasz) W gyszychtach noszych"- naszych historiach. Opisałam w częściach. O "wilczym szańcu też. Dzięki
    • Jedyne mz, co leczą sanatoria, to te dusze, a napisałeś, że "dusz nie uzdrawiamy" i tego dotyczy mój wpis. Co do przesłania wsparłem twój ironiczny przekaz.  Według mnie, czytałbym: dusze też uzdrawiamy i nie szkoda na to wody.... Pozdrawiam
    • @Annna2 upps ale mówiłem ,że byłem przejazdem i w dodatku tyle lat temu muszę nadrobić zaległości i kupić przynajmniej na początek dobry przewodnik po Warmii... a swoim sprostowaniem udowodniłaś,że jesteś 100 % Warmianką i do tego z dziada pradziada
    • "Pewna kobieta po rozwodzie spędziła pierwszy dzień w smutku, pakując swoje rzeczy do pudeł i walizek, a meble – do wielkich skrzyń. Drugiego dnia przyszli ludzie i zabrali cały dobytek. Trzeciego dnia usiadła na podłodze pustej jadalni. Włączyła spokojną muzykę, zapaliła dwie świece, postawiła półmisek z dwoma kilogramami krewetek, talerz kawioru, otworzyła butelkę zimnego, białego wina i zaczęła ucztować. Gdy skończyła jeść, w każdym pokoju rozmontowała karnisze. Zdjęła z nich końcówki, do środka każdej rury włożyła po garści krewetek i kawioru, po czym starannie zamknęła wszystko z powrotem. Następnie, bez słowa, opuściła dom i przeniosła się do nowego mieszkania. Wkrótce jej były mąż wprowadził się do domu z nową partnerką i nowymi meblami. Przez pierwsze dni wszystko było idealnie. Ale po jakimś czasie w domu pojawił się nieprzyjemny zapach. Próbowali wszystkiego: dokładnego sprzątania, prania dywanów, wietrzenia każdego kąta. Sprawdzili wentylację, czy nie zagnieździły się tam martwe myszy. Powiesili dziesiątki odświeżaczy powietrza, zużyli setki puszek sprayów. Nawet wymienili wszystkie dywany na nowe. Nic nie pomagało. Ludzie przestali do nich przychodzić. Ekipa remontowa odmówiła dalszej pracy. Służąca odeszła. Zdesperowani, musieli się wyprowadzić. Przez miesiąc nie byli w stanie znaleźć kupca na dom – nikt nie chciał go oglądać, a agenci nieruchomości przestali odbierać ich telefony. Ostatecznie para zdecydowała się na zakup nowego domu za ogromne pieniądze. Pewnego dnia kobieta zadzwoniła do byłego męża w sprawach formalnych. Rozmowa zeszła na temat domu. Mężczyzna powiedział, że właśnie wystawia go na sprzedaż, nie wspominając o problemie z zapachem. Była żona, z pozornym spokojem, wyznała, że bardzo tęskni za domem i zapytała, czy mogłaby go odkupić. Zadeklarowała, że załatwi wszystko z prawnikami, by sprawnie przepisać własność. Mężczyzna, przekonany, że kobieta nie wie nic o „smrodzie”, chętnie zgodził się oddać jej dom za jedną dziesiątą realnej wartości – pod warunkiem, że podpisze dokumenty tego samego dnia. Kobieta bez wahania przyjęła ofertę. Tydzień później były mąż i jego nowa partnerka stali w drzwiach, uśmiechając się, gdy ekipa pakowała ich meble... razem z karniszami"                                            Autor nieznany, opowiadanie z kręgu miejskich legend internetowych  
    • @Alicja_Wysocka dziękuję Alu za poetycki komentarz @Annna2 bardzo dziękuję Aniutko, ja też uważam,że to los jest kowalem ale my nie musimy być kowadłem... i biernie pozwalać losowi na kucie naszego życia
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...