Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wyobraź sobie

Marek Hipnotyzer
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Marek Hipnotyzer

Marek Hipnotyzer

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Szczęście z długimi nogami
jak foczka lśniące seksem
pomachało cynicznie dłonią
i odjechało samochodem

Wdeptany w ziemię przez świat
jakże mógłbym dalej iść
zakładnik pragnień
leżę i nie chcę żyć

Wyobraź sobie

czasami gdy wstane na równe nogi gdy odpuszczę to wszystko
to gdzieś poza nerwami wszystko co naturalne pompuje mnie całego
i z góry patrzę z góry mojego oświeconego umysłu
na zakładników własnych pomysłow zakładników idei
w białych wdziankach lub brunatnych zielonych i szarych mundurach
smieszne marionetki gorszych niż ja i śmieszne jak transmitowana śmierć
usychają gdy kamera nie jest skierowana w ich stronę lub uschnęliby gdyby stracili
podziw tłumów...

wyobraź sobie że nie ma Raju
to proste jesli się spróbuje
nie ma też piekła pod nami
nad nami niebo góruje

wyobraź sobie że wsyscy ludzie są jak ty i ja

Jacek_P.

Jacek_P.

Opublikowano
Opublikowano

Ciekawy pomysł z tą wstawką. Odbieram ją jako przerywnik. Najpierw powoli, jak żółw, ociężale, potem nagła gonitwa myśli szybkostrzelnych, a potem znów powrót do leniwego snucia. Nie bardzo mi się podoba to "nie chcę żyć" jest takie dosłowne i kolokwialne.
A, no i literówka - zgubiłeś ogonek przy wstawaniu (tylko bez głupich skojarzeń proszę).
Pozdrawiam.
Jacek

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • iwonaroma
      krzakowi bzu

      Przez iwonaroma · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @aff Myślę, że tak :) Dzięki i również zdrówka           @Alicja_Wysocka :)) Dziękuję          @Marek.zak1 :) Również pozdrowienia      @Rolek dzięki     
    • Konrad Koper
      Las miłości

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar Piękne przesłanie !! 
    • Witalisa
      Wiosna i bagien potoki

      Przez Witalisa · Opublikowano

      @FaLcorN – bywa, że melodia słów niesie, przynosi nieoczekiwane znaczenia (skąd wziąłeś tego "wieszcza mokradeł"?).
    • Waldemar_Talar_Talar
      Las miłości

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      dziewczyny nie płaczcie że miłości za mało  że ciągle przed wami  o duży krok   dziewczyny nie smućcie się niedługo będzie maj kwiatem zakwitnie bukiet będzie was   w nim znajdziecie miłości las który pokocha nie tylko na chwile ale w sam  raz
    • jaś
      Wojna

      Przez jaś · Opublikowano

      Upalne lato 1649 roku na wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej. Hordy tatarsko-kozackie pod wodzą  Chmielnickiego i chana Islama III, rozpoczęły oblężenie Zbaraża. Twierdzy pełnej dzieci, kobiet i starców z okolicznych wsi i miasteczek, którzy schronili się tutaj przed nawałnicą ze wschodu, oraz pełnej wojska pod rozkazami rady pułkowników. Ciężkie walki trwały każdego dnia i tygodnia. Brakowało jedzenia, wody, amunicji i broni. Każdy kolejny dzień walki był cięższy dla obrońców od poprzedniego. W niższych wałach zaporoskiej twierdzy rozlokowana była wyborowa książęca piechota, złożona z osiłków wybranych z doborowych zastępów wojska. Dowodził nimi wachmistrz  Źrebenko, człowiek sprytny, uparty i odważny. Gdy nieustępliwość ataków nieprzyjacielskich rosła, powodując coraz większe straty i panikę wśród obrońców, dzielny wachmistrz wpadł na dziwny, jak na tę wojnę, pomysł. Wybrał ze swojej piechoty pięćdziesięciu dwóch chłopów ,  ludzi wielkich, brzuchatych i odważnych. Karmiąc ich znalezionym w lochach twierdzy grochem, postanowił powierzyć im zadanie obrony, jakiej nikt nigdy dotąd nie widział. Odsłonięte i wycelowane w oblegających nieprzyjaciół dupy żołnierzy ryglowane są grubymi, drewnianymi kołkami osikowymi, które z zapałem strugają  ich towarzysze broni. Dochodzi  do niesamowitych i dramatycznych  wypadków. Pewnego poranka żołnierz Rybko, zbrojąc dupę towarzysza broni, kapralowi Zapince, na skutek przedwczesnego wystrzału został ciężko ranny w głowę i pierś. Biednego, błąkającego się rannego żołnierza pożarły wałęsające się całymi gromadami psy. Był i prawdziwy bohater tych nowatorskich form walki z wrogiem – kapral Bartłomiej Zawrotny, chłop ogromny, żylasty i groźny . Gdy strzelał, żyły na jego łysej głowie pęczniały, aż ludziom wydawało się, że pękną. Ale nie. Ten nic nie wiedzący o później wprowadzonym konwencją genewską zakazie używania gazów bojowych żołnierz, grzmiał na nieprzyjaciół, słusznie pojmując, że w ten sposób ocali głowę swoją i innych. Wystrzeliwane osikowe kołki rozrywały sierpniowy mrok, siejąc zamęt w szeregach tatarskich zastępów. Widać było pierwsze oznaki paniki. Ten waleczny kapral wystrzelił już dzisiejszego popołudnia trzydzieści cztery razy. Dupę  polewają mu wodą dla ochłody. Patrzyli na to zdziwieni ludzie i za każdym strzałem matki mocniej przytulały swoje dzieci do piersi. Wreszcie nadeszło długo oczekiwane zawieszenie broni, a nieco później pokój. Kapral Bartłomiej Zawrotny został przeniesiony do służby u króla jegomości, a Tatarzy, pobici przez niebanalnie walecznych przeciwników, odstąpili od oblężenia Zbaraża i ze sromem odeszli. Wojna się skończyła.              

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...