****

[Miłośniczka poezji]

Jak ptaki w przestworzach
niesione przez wiatr
biegniesz przed siebie,
nie ogladając sie.
Nie stajesz nawet,
gdy sił Ci brak.
W końcu padasz na twarz
nie mogąc tchu złapać,
choć tak bardzo pragniesz podnieść się,
by do tej jedynej biec,
ale juz nie możesz.
Słyszysz bicie własnego serca
i szum wiatru wsród koron drzew.
Jak ptak do nieba lecisz.
A skrzydła przykryła poranna rosa,
słońce ogrzało promieniami.
Juz nie powrócisz na ścieżek szlak,
tylko w przestworzach bedziesz żył.
Będziesz ja z góry widział.
Dotknąć nie będziesz mógł,
gdyż ona nie widzi Cię.