****

[Hana Bai]

***
Nie żałuję chwili niepamięci
Znoszonej w smutku upojenia
Jak stare buty choć na nowej drodze
Rodziły się spotkania
Przelotne lecz zapisywane na dłużej
Przesmyki ulg pomiędzy wierszami rzeczywistości
Rzucały światło na korytarz zagubienia
Wątłe spojrzenia odejścia
Płynęły w klatkach pomijania
Ciało snuło się pomiędzy drzwiami
Zamykających się i otwierających zdarzeń
Biorąc głębszy oddech wycofania
W głąb nieznanej komory spokoju
Odurzając się słabym światłem
Pozornie ciemnego zakątka
Z fotelem wszech doświadczeń
W dobrym stylu

[maria_bard]

"Przesmyki ulg pomiędzy wierszami rzeczywistości" - to nie brzmi najzręczniej w moim uchu :( Czym przygłucha? Skrócić by może warto ten wiersz? Męczy przesytem odurzeń i oddechów. No i : "wszechdoświadczeń" - nie ...! Niezręczny twór. :) Pozdrawiam. mb.