Granice

[Bronisław Jaśmin]

każdy następny dzień uczy się końca świata.
na granice napiętego ciała wbudowano trójwymiarowe hałdy.
coś otwiera przejścia graniczne; niepojęte zjawisko krążenia
doświadczalnego bytu. przesuwam się tym obszarem.
uchodzę bez wizy i paszportu. staję się cudzoziemcem w smarowaniu masła
we własnym mieszkaniu, jedną nogą u siebie, drugą na obczyźnie.

skóra stała się linią napięcia powierzchniowego,
i pod nią toń jest korytarzami, wypełnianymi zatapianym dotykiem.
po płaszczyźnie ślizgają się zwęglenia odrąbywanej nocy i nartniki od słońca,
naznaczające na trasach brązowiejące zmarszczki.

sezonowe emigracje to tylko wczesne, udawane we śnie próby, w symulatorze
pod bliźniaczymi powiekami, gdzie zbierane i filtrowane jest niebo, zmniejszane
do rozmiaru błon. na serio tylko w ziarnkach piasku są krainy,
od których dopiero się powróci, kiedy Boża Opatrzność przed Apokalipsą otworzy
uniwersalną strefę typu Szengen; dlatego tam na dole czekają, by przechodzić bez pokazania na dowodzie życia.