Zgłoś

@RomaNie będę powtarzać już tego, co napisał Migrena o cudach starożytnego świata.  Twój tekst jest niezwykle intrygujący. To jest wiersz-proces, wiersz-dekonstrukcja. Sam tytułowy zamysł – "Rozbijasz się na siedem cudów" – jest nie tylko obietnicą, ale metodą działania tego tekstu. Tekst jest pocięty jak intymna, ale też bolesna rozmowa. Wymaga od czytelnika wejścia w ten pofragmentowany świat i złożenia go na nowo. Pozdrawiam -y.   

@huzarc To wiersz bardziej filozoficzny niż emocjonalny, bardziej o strukturalnym Bogu niż o człowieku. Nie przemawia sercem, lecz świadomością, dlatego wydaje mi się  „zakręcony w słoiku”   

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@jan_komułzykant Może być. :) Dzięki za oglądnięcie i wysłuchanie. Pozdrawiam.

Śliczne:)

@huzarc Ten wiersz to kosmologiczna wizja. Stworzyłeś medytację na granicy fizyki, metafizyki i teologii, gdzie matematyczna precyzja spotyka mistyczne przeczucie. Najbardziej ciekawi mnie refren "I ja" – jak mantra przebija przez abstrakcyjne struktury, przypominając o świadomości obserwującej cały ten kosmiczny taniec. "Ja" - podmiot odkrywa, że jest fragmentem pękniętej symetrii i świadkiem jej multiplikacji. "Pierwotne pęknięcie symetrii" brzmi jak echo Big Bangu, moment gdy jedno stało się wieloma. A przecież to też metafora każdej ludzkiej świadomości – oddzielonej, szukającej powrotu do jedności, ale skazanej na mnożenie podziałów. Jest tu hermetyczna niejasność. "Oko Boga" jako samotny wers-wytchnienie w centrum tekstu - to zawieszenie – punkt obserwacji, który wszystko zawiera.