Prześwit

[Kaliope_X.]

Raz jeszcze
obrazy spod powiek odzyskane
firanką w starodawnej bieli przykrywam -
w puchu dmuchawcy kołyszą się same,
wiatr w łąkach nieśmiały, szeleści

raz jeszcze skóra
wonią wiosny otulona,
dotykiem słonecznych igiełek
łaskocze dreszcz

prawdziwie - sny niedospane
niczym stopki małe
w strumieniu bursztynowym brodzące
rozbudza

prześwit

roztacza wachlarz pajęczych nitek
w uroki codzienności,
palcem rysowane po szybach
skaczą wesoło na klamki
z metalu,

wspomnieniem młodości spracowanej
stają się
cicho...

przymknięte drzwi kuchni
tłumią radości zwyczajne,
mleko kipi w garnku
przecież niechcący

znów jak co rano
słońce w pojedynkę
czeka brzasku
garnąc ciepło nocy
zbyt wcześnie zastane

i tylko prześwit

kalką odbite fotografie
z mozaiki marzeń
raz jeszcze wrócą z czasem
letnim.