Elegia do Matki (próba innego stylu)

[adolf]

Uwierz mi o matko marmurowo zawzięta
przygryzając wargi trzymasz synów w pozie
Don Kichota, który przedrzeźnia kalendarz
walcząc swoim życiem z wiatrakami, co się
dawno obróciły t w o j e przemieliwszy.

Wgryzając się w nich wciąż siebie o d - g n i a t a s z
szereg płytkich wpukleń - mechaniczny szyfr
chcesz odnaleźć klucz do wyprostowania
skrzywienia na twarzy, by móc wrócić w
nie-byłe dzieciństwo, pierwszy owal ust.

Oddając synom wolność, puszczajac w otwarte
gardło kołysanek sprzed tylu twych lat
wtedy jeszcze znały ciepły dotyk, prawdę.

***
drogi twoich synów rozwierają się
w przepaście i rodzą: spadanie; pierwszy wdech
to pusta przestrzeń po kołysance.