Śnieg

[Barbara Niemczyk]

W zamkniętym na zły klucz świecie moich marzeń
Wirują CICHO setki małych gwiazdek -
Lśnią blaskiem srebrzystym,
Zaglądają w oczy...
I swój blask powoli w smutek zamieniają.

Jak w zimowej baśni, wśród ciszy i śniegu,
Milion gwiazd pod stopami, tysiące nade mną -
Już raz tak było, ale gwiazd już nie ma
I nie ma marzeń
Nie ma nic
I każda droga prowadzi mnie w ciemność.

Jak cicho. Świat cały umiera w tej ciszy,
A śnieg na oczy pada coraz gęściej...
Zasnąć, skoro nie można obudzić nadziei!
Zresztą... niech śpi.
Niech nie wie, że sama dla siebie jest szczęściem.

[Roman Bezet]

Przejmujący jako list, odpychający gdy chce udawać wiersz.
Za dużo słów (w tym powtórzeń), które nie wnoszą nowych znaczeń.
I niekoniecznie te motywy: zimowa baśń to niekoniecznie tylko miliony płatków śniegu.

Przepisałbym ten wiersz najwyżej w dwudziestu słowach - może coś się dałoby uratować?
pzdr. bezet

[Roman Bezet]

W odpowiedzi na Pani mail wykonaliśmy usługę przeróbki w/w obiektu poprzez: wycinanie, skracanie, zszywanie i fastrygę kilku aplikacji.
Z powodu niemożliwości przymiarki (konsultacji z autorką) wyszła nam wersja 44 wyrazowa.
Może być?
pzdr. bezet

Śnieg

W zamkniętym na klucz świecie marzeń
setki gwiazdek blask zamieniają w smutek.

W zimowej baśni, pod stopami, nade mną -
nie ma nic. I każda droga w ciemność.

Cicho. Świat umiera, śnieg na oczy gęściej.
Zasnąć? Nie wiedząc, że dla siebie jest się szczęściem.