Brat Polak

[Józef Bieniecki]

Brat Polak

Żal mi was przecież,chociaż się rzekło,
I pustka wasza czynami dudni.
Sumienie pewnie też wam uciekło,
I pokutuje w cembrowej studni.

Jacy ojcowie -tak syny wraże,
Kiepscy aktorzy tlących teatrów.
Na sabatowe wnieśli ołtarze,
Zwiewne idee szalonych wiatrów.

Zepsuci do cna w kłamliwej nucie,
Feniksa ścierwa niech szarpią sępy.
Zgnilizna ciała,duszy zepsucie,
Na zatracenie w piekieł zastępy.

Ofiar miliony nie mają płakać,
Mało co onych pamięci w trudzie,
Wrony żałośnie próbują krakać,
Dla tych co w grobach,niepomni ludzie.

Zarazy zmora,złego siedliska,
Globalnych doktryn zajadłe usta.
Nędzy i kłamstwa grzmią przytuliska,
Nie okiełzana Sodom rozpusta.
Trzeba naostrzyć spisy i kosy,
Tolerancyjne zbyć sentymenty.
I w polskie ręce wziąść polskie losy,
Nie oglądając na ich przekręty.

Niechaj w urzędzie brat Polak siada,
A nie mniejszości Żyd byle jaki.
Nieważne na to racje sąsiada,
Fochy Germańca,fochy sobaki.

Nieustępliwym przez życie duchem,
Gorzej już było,dziś przeżyć można.
Koniec czołgania,zdejm z twarzy skruchę,
Niech służy celom chęci pobożna.

Myśli ułomna,możność kaleka,
Domy na piasku dziś istne cuda.
Nieosiągalna"korzyść "daleka,
Wodą pisana,kręta ułuda.

Na krzywym drzewie choć koza staje,
Często usiądzie,ptaszek zakuka.
Owoc nie rzadko też zdrowy daje,
Ale na gniazda miejsca nie szuka.

A w mętnej wodzie ryb łapią mnogo,
Łatwiej uwagę twoją odwrócić.
Niechaj przysłowia będą przestrogą
Byś się niewolą nie musiał smucić.

Józef Bieniecki