[Mogłeś być poematem, więc najbliższą rzeką,]

[Bronisław Jaśmin]

Mogłeś być poematem, więc najbliższą rzeką,
Nocnym ogniem dla świecy lub powiędłych kwiatów.
Obrócisz przez nadzieję wskrzeszającą liście
Majestat, piękno ciepła - płomieniem i świecą.

*

Jest piękno pękających luster naszym wzrokiem,
Za naszym opuszczeniem barw na pastwę nocy.
My - to jesteśmy tacy wyśnieni na potem,
Codzienni marnotrawcy i z siarki prorocy.

Codzienni w rozdzielaniu traw, różowych wschodów,
Na szczęście i westchnienie - na ból i agonię.
Gdzieś idzie za nas błękit nad nami do grobów;
Rozciera cierń - istnienie w zegarki i tonie.

My wonni od spajania skóry i krwi czarnej,
Z pobrzękiwaniem płynnym w snach bliskich jak dotyk.
Od wypalania skórą piasku i owalnej
Struktury miękkich tkanin - skupionych nad gotyk.

***

A mogłeś być natchnieniem natury - człowieku,
Który cicho nawlekasz na schorzałe serce:
Naszyjnik - te korale z pękniętych zegarów,
Skąd świat wygrzewa biodra na kulistej męce;
W niedosięgniętej dotąd przez ludzkość szczelinie,
Gdy pęka myślą z gliny, choć gliną tą zginie.