Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Mój...
Kamienisty Potok Czasu

Pierwszy raz ukazał mi się - w kościele
Tam w cieniu trumny
Ja, sześciolatek - oświecony nagle Prawdą:
Też-Kiedyś-Umrę!

To wtedy wszedłem
W swój Kamienisty Potok Czasu
I zacząłem mozolną wspinaczkę,
Pod prąd - do Źródła
Jak wszyscy - boso
Jak wszyscy - złorzecząc,
Na wbijające się ostre kamienie

Kamienie - one uczyły mnie pokory
Kamienie - zostawiały trwałe ślady na moich stopach
Kamienie - te najostrzejsze z ostrych
"Psim węchem" potrafiły znaleźć drogę
Do mojego sumienia

Tam - moszcząc się wygodnie
Jeden na drugim - trwają.

Ich ciężar - nie pomaga
Idę w górę - schylony
Coraz bardziej i bardziej

Widzę już w potoku
Swoje odbicie
Gdzie siwe strugi
Czeszą siwe włosy

Unoszę głowę - szukam Żródła
Ale przede mną
Tylko coraz większe ...
Kamienie

* * *
Nocami, wsłuchany w szum potoku
Pytam:
Który z nich zawiśnie na mojej szyi?

Opublikowano

Wobec tak wzruszającej treści trudno mi mówić o formie. Pewnie bym tu coś pocięła, ale po co?

Zrobię to, czego nie cierpię pod moimi wierszami: Życzę peelowi powodzenia. Wiem, że wszystko można naprawić albo zbudować od nowa.

Cieplutko,

Para)

Opublikowano

Aniu - dziękuję Ci, choć wiem, że to zwykle kobiety mają tę nadzieję - jak długo się da.

U nas, mężczyzn (nie mylić z "facetami"!), obowiązują bardziej twarde (zero-jedynkowe) zasady.

Jeszcze nie wiem jak ... to wszystko się potoczy.

Ale tak czy siak - fajnie mieć takich przyjaciół :))

M.

Opublikowano

bardzo szczere,bardzo mi sie podoba
na szyi nie musi koniecznie zawisnac kamien,
lecz np medal za odwage stawiania sobie pytan o ktorych inni nawet by nie pomysleli
pozdrawiam
j.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      I tu masz w 100% rację. Ja często bywam w muzeach staram się nie odpuszczać interesujących wernisaży i denerwuje się jak ludzie oglądający np kubistów mówią ja też umiem tak namalować!!! No nie żeby można było tak namalować trzeba było wcześniej mieć olśniewający warsztat realistyczny, a tego już by nie skopiowali. 
    • prawie jakoś Słowackopodobnie, -   Hymn przypomnę   Smutno mi, Boże! – Dla mnie na zachodzie Rozlałeś tęczę blasków promienistą; Przede mną gasisz w lazurowej wodzie       Gwiazdę ognistą... Choć mi tak niebo ty złocisz i morze,       Smutno mi Boże!   Jak puste kłosy, z podniesioną głową, Stoję rozkoszy próżen i dosytu... Dla obcych ludzi mam twarz jednakową,       Ciszę błękitu: Ale przed tobą głąb serca otworzę,       Smutno mi Boże!   Jako na matki odejście się żali Mała dziecina, tak ja płaczu bliski, Patrząc na słońce, co mi rzuca z fali       Ostatnie błyski... Choć wiem, że jutro błyśnie nowe zorze,       Smutno mi Boże!   ... a jeszcze byliśmy katowani w chyba w 2 klasie lic. tym hymnem postanowiliśmy napisać: Smutno mi Boże, gdy się spać położę widzę nad łóżka brzegiem pluskwy idące szeregiem i gdy pomyślę, że któraś ugryźć mnie może smutno mi Boże   ale poważnie zrobiłaś villanellę i wyszło zgrabnie (wydaję mi się że gubisz rytm 5/5 - np. środkowe wersy) podziwiam, bo dla mnie jest to rebus układanki rymów - brak mi cierpliwości pozdrawiam
    • pochichoczmy. opowiem historię biednego weneryka, który za opłatą udostępnia krasnoludkom pokryte szankrami ciało, robi za żywą ścianę wspinaczkową. postarajmy się nie pamiętać o grozach typu instynkt samozachowawczy, co sprawia, że nieraz czuję się jak zamknięte w klatce zwierzątko albo jak człowiek, w którego podczas sumy wlazł demon, kazał wyciągnąć z kieszeni noszoną od czasów harcerstwa finkę, wbiec na ołtarz i przyłożyć ją do szyi odprawiającego nabożeństwo księdza, po czym opuścił ciało opętanego (i co teraz? ocykasz się, biedaku, w samym środku szamba-tornada, nie chciałeś, nie ty zrobiłeś, nie wiesz, co jest grane, a tu nagle rzucają się na ciebie jakieś chłopy, obezwładniają). że bywa się rozkraczonym jak przejechana żaba, próbując złapać, spoić rozjeżdżające się wymiary. oj tam, jest dobrze. wiesz, przyśniło mi się słowo "wypoliczkowany". i nozdrza pełne krakersów. nie wiem, czyje. pośmiejmy się z tego.
    • @Alicja_Wysocka Dziękuję serdecznie. @Roma Również dziękuję, najserdeczniej!
    • @Marek.zak1 No wiesz... :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...