Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

coś,ktoś ,gdzieś ,kiedyś...

farba666

Przez farba666
w Poezja śpiewana

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

farba666

farba666

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Mogłabym umrzeć w twoich ramionach
tak bezpiecznie ułożona
ty mnie dopieścisz jak nikt na świecie
potem na stosie rozrzucisz kwiecie

Mogłabym umrzeć w twoich ramionach
nie jak dziewczyna
i nie jak zona
lecz jak przyjaciel
jak ktoś jedyny
i tak po prostu bez zbędnej winy

Mogłabym umrzeć w twoich ramionach
mogłabym również się z nich narodzić
tylko przy tobie jestem jak królowa
na jawie we śnie ,w dzień w noc i w ciszy.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • MIROSŁAW C.
      podobni drzewom

      Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano

      Gra w trzy wymiary można by to zbyć wzruszeniem ramion jednak ciekawość nakazuje wyściubić nos poza planszę :)   Dziękuję bardzo za komentarze, pozdrawiam. 
    • Somalija
      ty i ja

      Przez Somalija · Opublikowano

      @Łukasz Wiesław Jasiński Dzień dobry Panie Łukaszu, moja bratanica zaskoczyła rodzinę i poszła do wojska.... 
    • wierszyki
      Port-au-Prince

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Nie wiem tak szybko. Może i tak.  Jest tu obraz  rozbudowywanego cmentarzyka z pewną historią o rzędy bloków na urny, które będą (częściowo już tak jest) okalać. Trudno to opisać jeśli ktoś czegoś takiego się nie spodziewa w naszym otoczeniu. Zaskakujące. Pzdr    
    • huzarc
      Mgławica

      Przez huzarc · Opublikowano

      Gdzieś tam składasz skroń do snu na lodowej planecie, a pomiędzy nami błyska gęsta galaktyka i mgławicą obolałą tęsknotą dotyka ust mych ogień, nim słowo skargi na nich wyplecie.   Iskrzy warkoczami plazmy sypiącej szkarłatem, jak bryzgami wieczności po krawędziach ciężaru, czasu załamanego wśród lotności bezmiaru i w pyle nocy wiszącej za mym zaświatem.   Jego kres wyznacza czerń, milcząco otulona pastelową nicością rozwierzganej przestrzeni. W pęknięciu symetrii, odnogami promieni pęczniejących drzazgami rozgwieżdżonego grona.   Tę bliskość odczuwa nabrzmiała źrenica, zeszklona w głębi kształtem zmiennokształtnej oddali, paletami wspomnienia, które zanim wypali — znaki Łodzi na czole i krwi na skórze lica.   I wpływasz we mnie światłem o ciemnej teksturze, przychodząc niczym cień pod owalem powiek, jak ptak, z jakiego rodzi się nowy człowiek przed tablicą swego imienia wyrytą w chmurze.  
    • huzarc
      erekcjato niedojrzałe

      Przez huzarc · Opublikowano

      @hania kluseczka Ten wiersz jest intensywny, intymny i trochę konfesyjny, jakby głos liryczny mówił do kogoś, kogo podtrzymuje, ale jednocześnie oskarża. Jest w nim sporo emocjonalnej goryczy i ambiwalencji.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...