Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

codzienność poznania świata nagle wydaje się nową

kiedy szepczesz "powoli", nie jestem chętny słuchać
nasze palce odkrywają dotyk
oddechy rwą się westchnieniem
wtapiamy się w tajemną dzikość przyrody
tak niepodobnej do zacisza naszych samotnych światów

zmęczenie sprowadza na Ciebie słodką lekkomyślność, którą lubię

jak podobna jesteś do Ewy -
w naszym Raju nie będzie tajemnic
oddech drży, brzemienny odkryciem
nasze dłonie splecione
kiedy szepczesz "powoli", odczytujesz moją myśl

jakże warta poznania wydaje się mi się nagle codzienność z Tobą

Opublikowano

Bartosz -

- dzięki za uwagę "może być", bałem się, że TO sie nie da w ogóle ubrać w słowa.

Co to jest "wersyfikacja" - nie wiem; na wszelki wypadek chciałem to ubrać w formę koncentryczną, gdzie osią jest jej "lekkomyślność" (dla mnie osobiścia jako faceta najważniejsdza, bo najbardziej brzemienna w skutki tzn. ona jest wtedy wyczyszczona z wiktoriańskich stereotypów i robi rzeczy o których ja lubię potem mysleć).

Dodam, że forma kocentryczna zakłada symetrię wersetów wokół "osi", co starałem się jakoś osiągnąć; oczekiwałbym raczej komentarza dotyczącego realizacji tego założenia, niż stwierdzenia braku formy czterowersetowych zwrotek (co zauważyć nietrudno, prawda?). Poezja to dla mnie coś do czytania powoli i smakowania, a nie do pędzenia przez zwrotki w poszukiwaniu smakowitych rymów i rytmów; pod tym kątem prosze o uwagi;)

Dodam, że taka forma jest dość stara (wymyślono ją 3 tys. lat temu).

Martwi mnie więc krytyczna ocena "wykonania", bo nie wiem, jak owo "wykonanie" upozycjonować między "treścią" a "wersyfikacją" (czyli... formą?) - a chętnie bym nad nim popracował!

pozdrawiam ciepło z nocnego Hamburga

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...