Świnki

[Józef Bieniecki]

Świnki

Słuchaj mnie, sąsiadko miła,
Świnka, śwince się skarżyła.
Miotając się po chlewiku,
Raz z łomotem, raz po cichu

Szlak mnie trafia gdy wśród ludzi,
Jeden z drugim często trudzi,
I drugiego świnią Zowie.
Cóż to chodzi im po głowie?

Do kaduków stu - wiadomo,
Iż w stworzeniu zwanym homo,
Skrajność, skrajna, aż do bólu.
Od maluczkich, aż po królów.

To się zowie też stworzenie,
Wszakże świń upokorzenie,
I istota choć rozumna,
Osiągnięciem wieków dumna,
Staje często w marginesie,
I przepada wciąż w kretesie.

Chociaż świńska w nas natura,
Koniec życia zaś ponura,
Nie stać nas, świń, na przekręty,
By współbraciom czynić wstręty.
Cóż z możności jego ducha,
W nich natura często krucha.

Józef Bieniecki

[bazyl_prost]

popieram , głupie to przekleństwo...nieomal bolesne