Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

tu nie opłaca się wzniecać protestów
nie są też mile widziane
inne objawy frustracji

czas wykreśla linię prostą na kardiomonitorze
podłączonym do wstrzymanego oddechu

za drzwiami brudownika skryły się uśmiechy
które klaun nieudolnie próbował wyrzucić na zewnątrz
jemu też coraz trudniej przyzwyczaić bicie serca
do wypełniania normy

pluszowe misie rozdygotane chorobą sierocą
przechodzą z ręki do ręki
bez pytania właścicieli o zgodę

właśnie zamilkło łóżko zaciągnięte bielą
do czasu ponownego rozwinięcia prześcieradła

Opublikowano

Bez ostatniej linijki albo: z inną, inaczej zapisaną; ponowne rozwijanie prześcieradła sugeruje, że się "tam" nie zmienia pościeli wcale! więc może jednak: nowego prześcieradła?
Początkowe "nie opłaca się" mogłoby być wygrane dwuznacznością (nie warto protestować, bo to bez sensu ale też: nie opłaca się - nie powinno się płacić - tych usług tutaj). Wiersz gra na nucie ironii (przedrzeźniania - klaun jest nie bez kozery i jego działania są dwuznaczne) malując jednak wizję "protestującą" przeciw "wyrokowi". Pomyślałbym nad skrótami, nie wszystkie zdania muszą być do końca dopowiedziane - wtedy robi się większy ruch 'w głowach' (przez oczy czytające).
Pozdrawiam

Opublikowano

Dawniejbezecie,
serdecznie dziękuję Ci za Twoje uwagi dotyczące mojego wiersza. Na pewno każdą z nich przemyślę.

Wawrzynku,
ukłony za plusika :)

Pozdrawiam - E.

Opublikowano

zatrzymałam się na chwilę, zadumałam,
w rewanżu wrzucam swojego 'miska' , a nuż... ;)

nie opłaca się wzniecać protestów
tu nie są mile widziane
objawy frustracji
czas - kardiolinia
na monitorze wstrzymanego oddechu

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



"Szczególnie jak mnie co wzruszy, rzuca mnie się na uszy" ?

pluszowe misie rozdygotane chorobą sierocą

Przeszarżowane emocje zamieniają się w ckliwą czułostkowość, zabójczą dla wiersza...
Tekst jednak do "osuszenia".
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



"Szczególnie jak mnie co wzruszy, rzuca mnie się na uszy" ?

pluszowe misie rozdygotane chorobą sierocą

Przeszarżowane emocje zamieniają się w ckliwą czułostkowość, zabójczą dla wiersza...
Tekst jednak do "osuszenia".
Szczypta emocji była zamierzona. Wydaje mi się, że nie jest ich dużo.

Nie uważam wiersza za wyznacznika czegokolwiek. Ale nie będę już nic poprawiał.

Pani słowa utwierdzają mnie w przekonaniu, że czytanie ze zrozumieniem ma przed sobą przyszłość.

Pozdrawiam - E.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



A Pani słowa utwierdzają mnie w tym, że nie ma Pani pomysłu na swoją poezję.
Z czym się Pani oczywiście nie zgodzi, bo woli Pani odbierać krytykę do siebie, niż wziąć się do roboty.


ps. aby nie było, że nie wiem o czym piszę, dodam, że przeczytałam Pani wszystkie wiersze opublikowane na tej stronie, w ilości jedenaście
Opublikowano

Biedne te moje wiersze, jeżeli przeczytała je Pani z takim zrozumieniem, jak niniejszy. Proszę pozwolić, ze mimo wszystko zachowam dobre samopoczucie.

Z ukłonem - E.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



A dlaczego ma Pani nie zachować? Publikacja na forum sprowadza się do oceny tekstu. Przymajmniej z nas dwóch ja się tego trzymałam.
Opublikowano

prosty, wiersz z jednym dnem - ale takich też potrzeba:)
tylko puentę bym tu zmieniła, bo zgrzyta.

może:
właśnie zamilkło łóżko zaciągnięte bielą
do czasu nowego prześcieradła
albo
właśnie zamilkło łóżko zaciągnięte bielą
do czasu


pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ile ich celi Iwonie i nowi ile chcieli?    
    • @Simon Tracy  bo człowiek jest piękny. W nas jest wszystko- i wielkość i małość. Zdolni jesteśmy do najwznioślejszych czynów, i podłych
    • Jeśli myśl stała się słowem a ono zakiełkowało i przeistoczyło się w ciało, które pod wpływem złych duchów i omenów, zrodziło najgorszą z plag. Owoc grzechu - człowieka. Jego wszelkie upodlenia i niedoskonałości. Braki i ograniczenia. Zaściankowość i pychę. Nienawiść i podłość.   Alchemiczny wzorze,  czarnomagicznych rytuałów. Myślałeś, że Diabeł ukorzy się przed Tobą, strażnikiem bytów Miasta Umarłych i Ib. Namaści, Twoje skronie, laurem Edenu  i koroną z klejnotem boginii Isztar. Lecz tym razem pycha Cię zdradziła. Konałeś w szponach  zawezwanych olbrzymów. Złorzeczyłeś gdy wyrywano Ci członki i serce, na ołtarzu księżycowym. A ślepi bogowie, tańczyli wśród zamieci na szczycie góry. Ujrzałeś jedynie oczy tego, który pełza przez nieskończone korytarze eonów. Zasnąłeś w ramionach śmierci.   Obudziłeś się o 4:20 w swoim domu  w Nowej Anglii. Byłeś zlany potem i cały we krwi. Nie swojej.  Obok Ciebie spoczywało jej ciało w zwiewnej, letniej, nocnej koszuli barwy kremowobiałej. Teraz jednak szkarłat krwi,  zdobił jej piersi, brzuch i usta. Miecz z pieczęcią i imieniem strażnika do połowy klingi, spoczywał w jej sercu. Jej rozwarte szeroko, błękitne oczy, zwróciły się na Twoim obliczu. Trup przemówił,  głosem nieludzko zdeformowanym.     Idż luby drogą Królowej Potępionych, przekrocz w dniu przesilenia, północną bramę i oddaj cześć Tiamat. Zaprowadzi Cię ona do świątyni. Tam w odmętach starożytnych korytarzy odnajdziesz gniazdo Matki Tysiąca Młodych. Nakarm, koźlęta swą krwią i wyryj na piasku pieczęć tego, który wędruję na prastarym słońcu. Przeklnij, zaklęciem, duchy Pierwszych. Po siedmiokroć, wychwal imię Kutulu. I odbierz strażnikom pieczęci. Wtedy dopiero uciekaj w pełzający  w chaosie byt a flety i piszczałki zagłuszą Twe kroki i zmylą Ślepe Bóstwa ze szczytu śnieżnej góry. Tak oto przebudzi się święte miasto na dnie. Powrócą oni.   Ciało na powrót zamarło w sztywnym skurczu pośmiertnym. A ja w totalnym szoku i desperackim odruchu. Doczołgałem się po omacku do nóg, hebanowego biurka.  Ledwo wdrapałem się na oparcie krzesła i roztrzęsionymi rękoma otworzyłem księgę, oprawioną w za dobrze mi znaną skórę. Odnalazłem bez trudu stronę z zaklęciem pierwszej bramy. Usypałem szybko pieczęć z soli  wokół mojego krzesła. Już dużo spokojniej odłożyłem zawiniątko z solą na stół i sięgnąłem po mały, czarny sejf  stojący w rogu biurka. Wprowadziłem hasło  i wyciągnąłem z niego rewolwer. Spokojnie odwróciłem lufę w swoją stronę. Czułem podświadomie, że ona stoi nade mną i czeka na dogodny moment. Rzuciła się na mnie jak zwierzę i wbiła kłami w odsłonięta kołnierzem szyje. Wtedy rozległ się strzał. Szkarłat krwi, zabrudził stronnice, przeklętego dzieła, szalonego Araba. Lecz jedynie przez moment tkwiły na pergaminie nieruchomo. Pieczęć przyjęła i spiła całą ofiarę. Rytuał się dopełnił.    
    • @Berenika97  wojna to tysiące ofiar, nie bezimiennych. Każda z nich to imię, nazwisko, dramat. Piękny
    • @Berenika97  i historia może się powtórzyć @Berenika97 dziekuję @Simon Tracy, @Robert Witold Gorzkowski dziękuję
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...