Dzisiejszym natchnieniem, wczorajszym wspomnieniem

[M_Patriota]

Na chwilę zostawiam ciebie miasteczko moje,
Jadę do matuli z nawyku, przyzwyczajenia i obowiązku.
Z puszczy wynurzamy się na zbożowe polany we dwoje -
Z żoną wszędzie w nierozerwalnym związku.

Krajobraz falą wyżynną drogę układa -
Na horyzoncie garby, jakoby ze sobą się stykały -
[ Tak że można je nawet dotknąć tym bardziej policzyć. ]
Z górki i pod górkę chwiejną kołyską przemijać nie lada,
Choć nigdy dosytu w podziwie umysłu sensory moje nie na upajały.

Przy drodze aż pod las
Jak okiem objąć żyto falą płynie...
Gromadzę w natchnienie geograficzny atlas,
Jak oczom żyto z zieleni zmienia się w złote dośpiewanie.

Barwi się złotem żyto,
Wioski uśpione na horyzoncie,
Jare zboża w soczystej zieleni w paletach odkryto.
Z wrażenia aż serce kołacze w tym momencie...

Zapach z lewa i prawa w nos się wtyka...
Na przemian łąki i pola wzrok spotyka.
Sielskim widokiem ku leśnym zagajnikom zając przemyka,
Koń rży rwąc łańcuch z palika!

Sokołda płynie ku Narwiańskiej Krainie -
Meandrem spokojnie, leniwie, cierpliwie...
W zagrodzie gospodarza zły pies ciąga łańcuch po linie
I zrywa się do wolności rychliwie!

Sokółka żubrem i rycerzem z mieczem
W herbie gościom się wita!
https://photos.google.com/photo/AF1QipO41I38ssATypQR7YbiB5yZYymbxq87RuYIlJoU
Sokoły nad Sokółką są przyrody obliczem,
Poniżej loty jaskółek furgają całą świtą.

Niebo niskimi chmurami pokryte,
Słońce między nimi ruchomo po mieście prześwita,
Gołębie w locie zmieniają kolory wyśmienite,
Wędruje na północ w układzie jedynki gęsia elita.

Degustuję oczy zmiennym wykwitem reklamowych chwytom,
Pozostawiając za sobą czasu nadmiar podaży.
Skończywszy mijać z lewa i prawa w
letnich kolorach wiejskich ludzi polotom,
A począwszy rozwijać umysł wgłębiając się
w przyrodnicze krajobrazu wiraży.

Po wzniesieniu szosa przez las się wspina,
Młodnik sosnowy obustronnie droga przecina.
Jest tutaj tak jak na skraju puszczy jedlina
Tam gdzie tablica wskazuje "Lipina".

Wynurzamy się i zanurzamy w asfaltowej huśtawce,
Przemijamy między brzozami, sosnami i świerkami.
Cienie migoczące zostawiamy asfaltowi okryty lipami,
dębami i klonami aż po Popławce,
Za nimi jest urokliwie pięknie i chłodem orzeźwiająco pod topolami.

A tam gdzie wycięto drzewa w pień ze starości,
Tam słońce żarzy się dla ciała przejmująco!
Zanim dotrzemy do matczynej włości,
Napotkamy wzgórki, pagórki - na nich z odłogu
zarosłe pola, między nimi zboża lśnią malujące.

Wjechawszy w wieś rodzimą w czasie się cofam -
Smutkiem i żalem symptom przeszłości śliną przełykam
I sam sobie ujrzeniu nie ufam,
Iż dzisiaj tutaj tak pustą i smutną ulicę spotykam!

Domy w szalunkach kolory zmieniają,
Podwórka choć w koty na przybywało,
Lecz tylko zza płotowymi chwastami się spotykają,
Skoro dzieci tak mało. Kiedyś tak nie bywało.

Słupy elektryczne i linia telefoniczna wybrykiem cywilizacji,
Błędem ludzkiej techniki i wygody,
Iż świat pogubił to co lepsze dla racji
Czy te brzęczące wygody, czy dzieci pełne ogrody?

Bez i jaśmin pachnie samotnie,
Rośnie i przekwita nieboleśnie,
Gdyż nie ma dzisiaj dzieci, żeby okaleczały istotnie.
A tylko ja jedyny samotnie o tym pomyślę...

W sadach jabłonie rodzą, lecz nikomu owoców nie dają.
https://photos.google.com/photo/AF1QipM_DnD77ZE3xPimjd7yR8C7vzdjeVrHjLjzYNwY
Kobiety ciąż nie noszą i dzieci nie rodzą,
Skoro ich nie ma prawie wcale i przeto dzieci się nie witają.
W sadach zdziczałych tylko koty swoimi ścieżkami chadzają.

Płoty zbutwiałe opustoszałe młodzieżą w podpieraniu,
Staruszka z laską na ławce nie uświadczysz!
Tylko jaskółki niezmiennie nad ulicą furgają we wspieraniu
Przeszłości, bo tylko ona nad dniem dzisiejszym płacze...

Skowronek smutny pod niebem zawisł
I za nic ku ziemi nie zechce przybliżyć -
Wyśpiewując swój żal o ludzką zawiść,
Że bez ludzi jakże markotnie jemu żyć!

Bociany dzieci już nie przynoszą,
Wierzyć w to też nie ma już komu.
Szczęście pozostało tylko jedno - i ducha podnoszą,
Że jeszcze znajdują się gniazda koło domu!
https://photos.google.com/photo/AF1QipMt7Vf3qjc0BxB3jwJcKMoIZmI2e2DzvXeXy0yz

Klekot po wiosce się roznosi!...
Piskląt pisk pokarmu prosi!...
Rodzic nieustannie skutecznie im donosi...
Aż z wypatrywania u mnie adrenalina
z tęsknoty się podnosi.

Dosyć tego. Udam się do Wszystkich Świętych -
Schylić czoło nad ojca grobem,
Świecą skrzeszę płomyk dla rzeczy pojętych,
Które czekają na nas, nie wykupimy się żadnym sposobem!

Zanim to się stanie w moim życiu majdanie
Będę wieszczem spocząwszy na rodzinnej polanie...
Pachnące bzy i jaśminy przy sadzie w pamięci zostaną,
Gdyż teraz widok spojrzenie utrwala w miejscu dzieciństwa chadzania.

Pędy młodnika sosen spojrzeniem oczy solidnie przybiło,
Że tutaj tak w krajobrazie się zmieniło!
W najgorszym zmor śnie by się nie przyśniło,
Że jeszcze wczorajsze łany zbóż polu kłaniały,
dzisiaj bezludnie dziczyzną przybyło!
https://photos.google.com/photo/AF1QipM_L4yhHTcj7TjcGO8vVPnM9pNIpjn_fGA8MuIc

Ziemia dziczeje, odłogiem zarasta -
Na małych polanach brzozowo-sosnowy las wyrasta...!
Szczęście moje oczy ujrzały, że większe polany bez chwasta
Tętni i woni kartofliskiem od lasa do lasa.
Ach, jaka spokojna i upojna dusza w powrocie do miasta.

W dedykacji Podlasiu i mieszkańcom wsi Cimanie, skąd pochodzi autor wiersza.

Autor: Mieczysław Borys

[Staszek_Aniołek]

przeczytałem! należy się chyba jakaś nagroda...

[Jak oczom żyto z zieleni zmienia się w złote dośpienie.]
tylko ten fragment bym zostawił
a reszta?
powinna być milczeniem
pozdrawiam

[Anna_Para]

Straszna dłużyzna. Niezwykle to przegadane. Inwersje składniowe - zupełnie niefunkcjonalne.
To materiał na kilkanaście wierszy.

To podstawowy błąd, inne, językowe:

-"kołoce" - może regionalizm, nie wiem...
-"nierozstannym" - ładny neologizm, ale musi być łącznie.

Poza tym - mocno na NIE.

Pozdrawiam,

Para:)

[Dawid Rt]

Urzekła mnie uczuciowość, taki patriotyzm regionalny, czuć że jest w tym szczerość. Niestety jeśli chodzi sam wiersz, to wypada bardzo słabo, nieudolnie.
Pozdrawiam

[Ela_Ale]

Nihil novi...:((((



"paletami zlito" ---- ści nic więcej nie napiszę. Wena jest, techniki brak. Proponuję skracanie tekstów, podział na fragmenty. Łatwiej nad takimi się skupić. Pozdrawiam. E.

[M_Patriota]

Dziękuję Wam wszystkim za wskazanie pozytywnych cechy wiersza i za wskazanie braków
techniki w wierszu. No cóż, jesteśmy tylko ludźmi i ciągle się uczymy.
Serdecznie pozdrawiam

[Tomasz_Biela]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie ma się co użalać i wzbudzać w czytelnikach jakiejś krzty pokory czy czegoś podobnego a co najważniejsze ośmieszać się bo forum to nie program "urzekła mnie twoja historia"/ nie musisz pisać o sobie jaki ty jesteś czy jaki nie jesteś tutaj o wierszu się wyraża zdanie nie o tobie twoim talencie czy jego braku / jeśli czujesz że potrafisz służyć wierszom to pierwszy krok do tego żeby one kiedyś służyły tobie, z wierszem trzeba przez żołądek do serca / tylko radzę zastanowić się nad stylistyką, ludzką, dla ludzi, takie giganty do listy donikąd i do nikogo prócz autora / a to zła droga do poparcia przez szerszy odbiór /

t

[M_Patriota]

Nawet mi nie przyszło namyśl wzbudzać u czytelników jakąś pokorę. Po co mi czyjaś pokora,
kiedy ja swojej mam po uszy. Po prostu piszę to co czuję i to co przychodzi mi do głowy.
A wiersze służą mi jak najmocniej i mam nadzieję, że będą służyć do końca moich dni.
Dzięki nim jeszcze żyję. A czy będą służyć czytelnikom, to już od nich samych zależy.
A czy się ośmieszam, to zależy jak to który czytelnik odbiera.
Jeśli chce wiersz wyróżnić, to wyróżni. Jeśli chce ośmieszyć, to ośmieszy.
[ Ile w wierszu trwała droga - tak długi był wiersz. Jak wiersz jest gigantem, to wcale nie musisz go czytać.]
Ufam swoim wierszom i w nie wierzę...

Nie muszę się przenosić gdzie indziej, iż widzę, że tutaj urzekła Ciebie moja historia.
Może jeszcze fotografię wysłać? A na koniec, co do: "z wierszem trzeba przez żołądek do serca ".
Cha, cha, poezja to nie potrawa, a dusza. Albo ją masz i czujesz, albo nie.
Po prostu, chciałeś mi dokuczyć i tyle. Ot co. Ale wcale się nie gniewam.
Po prostu taka była Twoja opinia i komentarz. Pozdrawiam