Krym

[Bronisław Jaśmin]

Step.

Kołysze granatowe drzewo posrebrzane jabłka - gwiazdy.
Bezbarwne watahy wyją z obłoków - kryjówek
osnute powlekanym, wyblakłym kołnierzem. -
To droga.
Jasne światło.
Zakręty przed głową.
Zaciera się z wybrzeży dźwięk czarnomorskich dzwonów.
Krym zawisł jak mosiężny dzwon wśród majestatu
dzwonnicy prastarego Morza Azowskiego.
Cieśnina Kerczeńska rozciągła postrzępiony sznur.
Już biją znów godziny, wiatr dzwonień akwenu.

W kokonach rozrośniętych opieką rozdroży
mgła kładzie kilka palców na oczy, usypia
blask w wielkim półokręgu kolebki na wietrze.
Kamienne miasta Krymu otworzy baldachim
przypięty najciekawszą z córek galaktyki.

Step znowu kładzie futro i trzyma dzień mocno,
by człowiek jak kłusownik go nie wygarbował.
Dzień huśtał kolumnady twarzy w przewleczonych
sznurkami przeznaczenia rozstępów do słońca.

Krym świecił w mojej głowie.
Krym - sonet promieni.