Starość

[Marek M]

dojrzałe wino
bukiet obfity
szkatuła pełna
szkatuła bogata

obrazy tęskne
minionego czasu
dobra niepamięć
szarych dni

kruche wspomnienia
promiennych chwil
przestróg bez liku
doświadczeń wór

stateczne uczucia
emocje przygasły
delikatna powłoka
peleton życia trwa

[G_K]

Tak, tak, starość nie radość ;) Ładny wiersz.
Pozdrawiam.

[Oxyvia]

Ładne, optymistyczne i ciepłe spojrzenie na starość - bez narzekania i obolałości. :-)
Ale jeśli pozwolisz - dwie uwagi. Po pierwsze - na końcu przedostatniej strofy wyrzuciłabym słowo "wielki", bo wór to jest coś wielkiego właśnie i już nie trzeba mu takiego przymiotnika, w dodatku ten wyraz tutaj załamuje rytm.

"kruche wspomnienia
promiennych chwil
przestróg bez liku
doświadczeń wór"

Czyż nie lepiej?
A ostatnią strofę całkiem bym wyrzuciła, bo nic nowego nie wnosi i jest mało poetycka w moim odczuciu, psuje liryzm poprzednich strof.
Pozdrawiam serdecznie.

[Marek M]

Dzięki za dobre słowo.
Zgadzam się z tym worem. Rzeczywiściwe "wielki wór" to jest trochę idem per idem.
Co do ostatniej zwrotki, Joanno, to nie do końca się zgadzam i muszę przemyśleć. Starość, a raczej wiek zaawansowany to nie tylko przeszłość, wspomnienia, doświadczenia, to nadal bieg, to nadal pozostawanie w peletonie życia, ale już bagaż przeszłości jest zapisany. Starość to nie bardzo fajny etap życia, nawet bywa całkiem kiepski, ale jednak ciągle życia. Ten aspekt muszę tu wyeksponować, ale na razie nie mam pomysłu jak to uzyskać. Za tydzień dodam inny wiersz "Wiek trzeci" ujmujący ten sam problem nieco inaczej.
Pozdrawiam
Marek M

[Oxyvia]

OK, w takim razie zmień tę strofę wedle uznania.
Natomiast ten "wielki" usuń, skoro się ze mną zgadzasz. Wiesz, że możesz to zrobić sam - bez pomocy Moderatora? W prawym dolnym rogu pod wierszem jest przycisk: "Edytuj".
Pozdrawiam. :)