Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

w końcu ...

Rif Notsel
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Rif Notsel

Rif Notsel

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

w końcu
się stało
...
końcem końców
w przeciwieństwie
do jakiegokolwiek rodzaju przyjaźni
Twoja relacja
rozpoczęła się od starań

zaraz, zaraz

byłaś sympatią
oczarowana osobowością
kością
niezgody

gdy
...
wiatru
powiew

a Ty
nie przewidywalny
nie wiedziałeś
bo i skąd mogłeś wiedzieć
że dopuścisz się tylu grzechów
z jej
tytułem ...
kiedy
na imię miała
...
skała
...
gniew

człowieku marny
kontrast stał się
otaczająca Cię miłością

balon nadmuchać

gdy byłeś skłonny słuchać
i dokonywać w sobie
subtelnych zmian

skromnie...
zbudowane mury
...
obronne

i koniec wywodu
krocz ...
człowieku
...
do przodu


...
i tak Cię Kocham...
i co mi zrobisz?

Libra Send

Libra Send

Opublikowano
Opublikowano

Zagadka, wieczna zagadka, tajemnica - nie wszystko jest takie jakim się wydaje, trzeba o tym pamiętać zawsze.
Ciągłe odkrywanie, poznawanie, dociekanie sedna to istota życia.
Nie wierz swoim oczom, nie wierz swoim uszom, bądź czujny.
I to wieczne pytanie: kim jestem, dokąd zmierzam?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Whisper of loves rain
      Nienarodzony krzyk

      Przez Whisper of loves rain · Opublikowano

      W pustym łonie, gdzie echa tańczą cicho, tkwi embrion myśli, nie ciała. Składamy dłonie, szepcząc modlitwy, o duszę, która nigdy nie zaistniała.   Prawo i wiara, dwa kamienie młyńskie, mielą decyzje na proch codzienności. Jedni widzą iskrę, świętą i boską, inni zaś lęk, w imię wolności.   W komorze echa, gdzie sumienie waży, płód staje się sztandarem ideologii. Morderstwo? Zbawienie? Kto wskaże granicę? Moralność tańczy w rytm patologii.   Matka, ołtarz z krwi i kości, naczynie wyboru, pole bitwy. Jej ciało, nie jej, lecz publiczna własność, w dyskursie zimnym, pozbawionym liryki.   A co z tych, którzy przyszli na światło, ale światło ich oślepia, rani, dusi? Ich krzyk zagłuszony, mniej ważny, mniej święty, bo wiersz o życiu pisać trzeba, a nie katuszy.   Nienarodzony krzyk ma potężną siłę, rozdziera ciszę, zmusza do myślenia. Lecz krzyk żywego dziecka, bitego, głodnego, to tylko tło dla wielkiego istnienia.   Więc rzucam ten wers, jak kamień w wir wody: Hipokryzja jest największym grzechem. Czcimy potencjał, gardząc rzeczywistością, dusząc sumienia, odbierając oddech.
    • Migrena
      Armia niedoszłych poetów

      Przez Migrena · Opublikowano

      @huzarc   idę obok Ciebie.   tez nie wiem dokąd.   dziękuję.      
    • Migrena
      wsiąkanie

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Gosława   wsiąkanie w chłodną prawdę o przemijaniu
    • Migrena
      Dom podzielony

      Przez Migrena · Opublikowano

      @huzarc   mocny kontrast między jawnym gniewem a cynicznym wyrachowaniem.   wers "rozpylę brokatem" genialnie oddaje brutalność aktu uniewazniania.   celne i zwięzłe ujęcie współczesnej polaryzacji.    
    • Sylwester_Lasota
      8. Słowo

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      :) Cieszę się, że się spodobał i zatrzymał na chwilę.   Tak, to prawda. Dzieki za reakcję i komentarz. Pozdrawiam.     Myślę, że ten temat nie powinien się dać tak łatwo wyczerpać, ale zrobiłem co mogłem I jak umiałem, cieszę się więc z takiego odbioru. Dziękuję i pozdrawiam.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...