powietrze

[Agnieszka_Gruszko]

Brak mi punktu zaczepienia
Więc przechylam się
Upadam bez korzeni
Żryj powietrze
Mówią

A ono jest świetliste
Jest wąską wstęgą
Kurzu dryfującego w jasności

W powietrzu płyną powoli
Szepty nie dla mnie
Przeznaczone
Nie moje tajemnice

Moje gałęzie tną
Powietrze
Gdy świat ucieka do góry
Chłostając zimne kamienie
Gubią palce liści

[Witold Marek]

To powietrze jest jak światło mowy, bez punktu zaczepienia, ale za to jako podatne chwilo-miejsce, klatka w czasoprzestrzeni do ujęcia, ujrzenia własnego dystansu do Reszty.

Niestety często wtedy, kiedy nie umiemy tego nikomu powiedzieć (to już dopowiadam, bo mi się tutaj mieści).

Podoba mi się a przejmuje zimnem, nie będę się czepiał szorstkości paru sformułowań, dla mnie akceptowalne (celowo czy nie). Pozdrawiam.

[Roman Bezet]

Powietrznie - dla mnie największy komplement, nie wiem jak dla Pani?

Jest tu w sensie tematu i tego, co wywołuje w czytającym - oddychać wierszem.
A kamienie może chłoszcząc? ;)
pzdr. bezet