stary stolik

[Rif Notsel]

stary stolik, co dziadka pamięta
wśród brzóz korą białych wspomnieniem się mieni
stoi niewzruszony i czeka na niego
wyznacza mu miejsce na Ziemi
oaza spokoju, ucieczki w marzenia
gdzie kończy się nicość i proza
tam pisze wiersze, swe słowa najszczersze
tam jego życia narkoza
gałęzi brzózek przytulony cieniem
przelewa na kartkę pogubione myśli
natchnieniem tworzony, pragnieniem zroszony
owoc z winogron snów kiści
najsłodszy ze wszystkich, co słońcem na niebie
gwiazdą, co zrozumieć chciała
którą pokochał do granic szaleństwa
ona jedna mu w sercu zagrała
na starym stoliku, co dziadka pamięta
podparł dłońmi zamyśloną głowę
patrzył na biel brzozy i wiedział już że
odnalazł swą drugą połowę
stary stolik, co dziadka pamięta
wśród brzóz korą białych wspomnieniem się mieni
stoi niewzruszony i czeka na niego
wyznacza mu miejsce na Ziemi
oaza spokoju, ucieczki w marzenia
gdzie kończy się nicość i proza
tam pisze wiersze, swe słowa najszczersze
tam jego życia narkoza
gałęzi brzózek przytulony cieniem
przelewa na kartkę pogubione myśli
natchnieniem tworzony, pragnieniem zroszony
owoc z winogron snów kiści
najsłodszy ze wszystkich, co słońcem na niebie
gwiazdą, co zrozumieć chciała
którą pokochał do granic szaleństwa
ona jedna mu w sercu zagrała
na starym stoliku, co dziadka pamięta
podparł dłońmi zamyśloną głowę
patrzył na biel brzozy i wiedział już że
odnalazł swą drugą połowę